Bülent Tarcan

“Türk Beşleri”nden sonra, bestecilik alanında dalgalar halinde gelen yeni kuşakların sürdürdüğü gelişimde Bülent Tarcan’ın önemli bir rolü vardır. O, “Beşler” ile sonraki kuşaklara uzanan bir köprü işlevini bilinçle yerine getiren gerçek bir Türk aydınıdır. Verimini bir “beyin cerrahı” olarak hem tıp alanında, hem bestecilikte gerçekleştirmiştir.

Sponsorlu Bağlantılar

Askeri doktor olan babasının Anadolu’da çeşitli kentlerde görev almasından dolayı, Tarcan’ın çocukluğu yurt renkleriyle bezeli bir ortamda geçmiştir.

Müzik yeteneğini çocukluğunda belli eden Tarcan, 9 yaşında Karl Berger’den dersler alarak keman çalmaya başlamıştır. Bu eğitimin getirdiği asıl önemli nokta, 1932 yılında, onun İstanbul Belediye Konservatuarı’nın kompozisyon bölümüne girerek, Cemal Reşit Rey’in öğrencisi olmasıdır. Birkaç yıl sonra Adnan Saygun’la tanışan genç bestecimiz, onun müzikal kavrayışından da etkilenmiştir. 1939 yılında Tıp Fakültesini bitiren Tarcan, 1950 yılında Londra Hastanesi’nde beyin cerrahisi alanında uzmanlık öğrenimini tamamlamış, 1960 yılında profesör olmuştur. Ancak tıp bilimindeki kariyerini, müzik çalışmalarıyla birlikte sürdürmüştür. Bu dönemde besteciliğin yanı sıra, 1939’dan 1953 yılına dek Kadıköy Halkevi’nde orkestra şefliği yapmış, kemancı ve viyolacı olarak İstanbul’da Konservatuar Orkestrası ile, Radyo Senfoni Orkestrası’nda görev almıştır.1954 yılında Yapı Kredi Bankası’nın açtığı kompozisyon yarışmasında Arthur Honegger’in kararıyla birincilik ödülünü almış, yazdığı bu “Bale Suiti”nin ilk iki bölümü, 1956 yılında Francesco Mander yönetimindeki Plazzo Pitti Orkestrası tarafından yorumlanmış, yapıtın tamamını kapsayan “Dünya Prömiyeri” ise 1957’de Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası’nca gerçekleştirilmiştir. 1960 yılında yazdığı “Orkestra Suiti” ise, önce İstanbul Konservatuarı Orkestrası, 1965 yılında Lessing yönetimindeki Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası tarafından seslendirilmiştir.

Bülent Tarcan’ın 1935’te başlayan bestecilik serüveni, üç evreye ayrılabilir. İlk evre “Arayış” dönemi sayılabilir. 1942’de büyük orkestra için yazdığı “Masallar” başlıklı yapıtla, ikinci evrenin tırmanışı başlar. Tarcan, 1960 yılı dolaylarına değin yazdığı orkestra yapıtlarıyla bu ikinci dönemde yükselişini sürdürmüştür. 1967’de yazılan üçüncü suit ve onu izleyen yapıtlar, bestecinin “Olgunluk Dönemi”nin verimleri arasındadır. “Stil” açısından bakıldığında, 1970’ten sonra yeni–klasikçi yaklaşımını aşan bir yaratıcılığa yöneldiği görülür.

1984 yılında tıp fakültesindeki profesörlük görevinden emekliye ayrılan Tarcan, İstanbul Mimar Sinan Üniversitesi Konservatuarı’nda kompozisyon profesörlüğü yapmaya başlamıştır.

Bülent Tarcan’ın yapıtlarının hakları ailesine aittir. Değerli bir piyanistimiz olan kızı Hülya Tarcan’dan geniş bilgi edinilebilir.
Bülent Tarcan’ın başlıca eserleri şunlardır:


1)“Sakarya”, soprano, koro ve orkestra için kantat, 1983.
2)“Ölümsüz Mimar Sinan”, bariton solo, anlatıcı ve orkestra, 1986
3)“Hançerli Hanım”, bale için, 1965.
4)“Deli Dumrul”, bale için, 1977.



1)“Bale Suiti”, (1. suit), 1954.
2)“2. Suit”, piyano suitinin orkestraya uyarlanmış biçimi, 1959.
3)“3. Suit”, 1967.
4)“Deli Dumrul”, (aynı zamanda konser suitidir), 1977.
5)“Orkestra Çeşitlemeleri”, ikili orkestra için, 1972.
6)“Birinci Suit”, (“Rüya” bölümünün eklenmesiyle), 1986.

1)“Keman Konçertosu”, 1986.
2)“Piyano Konçertosu”, 1979 – 1980.
3)“Sonat”, keman ve piyano için, 1937.
4)“Sonat”, keman ve piyano için, 1944 – 1945.
5)“Introduction, Passacaglia ve füg”, keman ve viyolonsel için, 1961.
6)“Obualı Dörtlü”, obua, keman, viyola ve viyolonsel için, 1968.
7)“Sirto”, keman ve piyano için, 1980.

1)“Üç Türk Parçası”, bariton ve piyano için.
2)“On Türkü”, koro için, 1964.
3)“Demirkapı Marşı”, koro için, 1941.
4)“Konser Marşı”, koro için.
5)“Suit”, piyano için, 1956.
6)“On Türk Parçası”, piyano için, 1966.
7)“ Parafraz”, piyano için, 1986.

TARCAN (Bülent), türk besteci (İstanbul 1915 - ay.y. 1991). İstanbul Belediye konservatuvarı'nda Kari Berger, Cemal Reşit Rey ve Adnan Saygun'un öğrencisi oldu. Yükseköğrenimini Tıp fakültesi’nde tamamladı, aynı fakültede doçent (1948). profesör (1961), Nöroşirürji kürsüsü başkanı (1967) olarak mesleğini sürdürdü. Yaylı çalgılar, Filarmoni derneği, Radyo senfoni orkestralarında keman ve viyola çaldı. Asıl ününü çoksesli müzik alanındaki besteleriyle.elde etti. Özellikle türk ezgileri ve halk müziği öğelerine dayalı “yeni-modal" yazım tekniğiyle uyguladığı yapıtları Türkiye’de ve çeşitli ülkelerde seslendirildi. Başlıcaları: Keman ve çello İçin ikili (1961), Hançerii hanım (bale müziği, 1965), Orkestra süiti (1967), Keman konçertosu (1971), Deli Dumrul (bale müziği, 1978), Piyano konçertosu (1982), enstrümantal ve vokal parçalar.