Zorlu, ölüme gerçekten zorlu bir metanetle gitti. O kadar ki, hatta mahut gömleðin üzerine giydiriliþinden sonra, kendisine dini telkinde bulunan hocanýn, Arapça kelimeleri telaffuzda düþtüðü hatalarý düzeltti. Kollarýný arkadan baðlarken, baþsavcýya son bir ricada bulundu. Ellerinin önden baðlanmasýný istedi. Fakat bunun kanunen imkânsýzlýðý kendisine anlatýldý. idam sehpasýna, öz dedesi gazi Osman Paþa'nýn adýna yazýlan marþ eþliðinde gitmiþtir. Beraberce sehpaya doðru yürüdük. Ne masaya, ne de masa üzerindeki sandalyeye çýkarken yardým istedi. Hatta heyecandan eli titreyen cellâda:

"Oðulum ne titreyip duruyorsun? Ýlmik senin deðil, benim boynuma geçecek" dedi. Sonra adetâ kendisini uçsuz bucaksýz bir boþluða atar gibi: "Allah memleketi korusun, haydi Allahýsmarladýk!" dedikten sonra, ayaklarýnýn altýndaki sandalyeyi itmek iþini de kimseye býrakmadý. Boyu uzun olduðu için, ayaklarý masaya basmýþtý. Cellât masayý itti. Ona bu kadarcýk da iþ düþmüþ bulunmasaydý, Zorlu sanki asýlmýþ deðil, intihar etmiþ olacaktý.

''Anneciðim, Emelciðim, Sevinciðim ve Aðabeyciðim, Þimdi Cenab-ý Hakk'ýn huzuruna çýkýyorum. Sakinim. Huzur içindeyim. Benim için üzülmeyin. Sizlerin de sakin ve huzur içinde yaþamanýz beni daima müsterih edecektir. Bir ve beraber olun. Allah'ýn takdiratý böyle imiþ. Hizmet ettim ve þerefimi daima muhafaza ettim.
Anne, siz sevdiklerimi muhafaza edin ve Allah'ýn inayetiyle onlarýn huzurunu temin edin. Hepinizi Allah'a emanet eder, tekrar üzülmemenizi ve hayatta berdevam olarak beni huzur içinde býrakmanýzý rica ederim.

Allah memleketi korusun.''