Kök
TDK, Türk Dil Kurumu
-1-
isim, bitki bilimi
1 . Bitkileri toprağa bağlayan ve onların, topraktaki besi maddelerini emmesine yarayan klorofilsiz bölüm.
2 . (bitki bilimi) Süsende olduğu gibi yer üstüne sap çıkaran çok yıllık yer altı gövdesi.
3 . Bazı şeylerde dip bölüm:
"Diş kökü."- .
4 . Sapıyla çıkarılan bitkilerde tane:
"Üç kök maydanoz."- .
5 . (mecaz) Dip, temel, esas:
"Ta gölden başlayan tipi ve fırtına Şebben'in sıcak evini kökünden sarsıyordu."- H. E. Adıvar.
6 . (mecaz) Kaynak, köken:
"Ölenle, son zamanları gevşeyen, azalan fakat kökleri mazinin sağlamlığı içinde kalan eski bir aşinalığım vardı."- A. Ş. Hisar.
7 . (mecaz) Bir kimseyi bir yere bağlayan manevi temel güçlerin bütünü.
8 . (dil bilgisi) Kelimenin her türlü ek çıkarıldıktan sonra kalan anlamlı bölümü: Yaptırmak kelimesinde kök, yap- bölümüdür.
9 . (kimya) Olağan şartlarda çevresinden yalıtılamayan ancak birçok tepkimede nitelik değiştirmeden geçebilen atom kümesi.
10 . (matematik) Denklemde bilinmeyenin yerine konulduğunda uygun düşen gerçek veya birleşik değer. Atasözü, deyim ve birleşik fiiller
- kök almak
- kök salmak
- kök sökmek
- kök söktürmek
- kökü kazınmak
- kökü kurumak
- kökünden halletmek
- kökünden kazımak
- kökünü kazımak
Birleşik Sözler
- kök bacaklılar
- kök bilgisi
- kökboyası
- kök boyası
- kök doğrayıcısı
- kök hücre
- kök işareti
- kök kaplama
- kök kırmızısı
- kök kurdu
- kök mantar
- köknar
- kök örnek
- kök sap
- acı kök
- ana kök
- ek kök
- ikili kök
- karekök
- kazık kök
- kılcal kök
- kızılkök
- küpkök
- saçak kök
- yumru kök
- ad kökü
- adamkökü
- altın kökü
- boya kökü
- eğir kökü
- ense kökü
- fiil kökü
- helvacı kökü
- isim kökü
- meyan kökü
- yumurtakökü
- zıkkımın kökü
-2-
isim, müzik Farsça k°k
1 . Sazı kurmaya yarayan burgu.
2 . Sap.+
