Ramazan Bayramı'ndan döndükten sonraki gün ailem ayrılmamı istedi.Hala daha eşime bağlıydım çünki oğlum küçüktü onun için öyle çok üzülüyordum ki...Bunu anlamanız için anne olmanız gerekir.Ama dilerim benim yaşadıklarımı sizler asla yaşamayın gençler.Kıyamam ben tek bir çocuğa bile...
Döndükten bir kaç gün sonra acil konuşmak için beni çağırdı.Annem gitme dedi ama telefonda bana öyle acındırıcı sözler etti ki gitmek zorunda kaldım.Benim merhametli ve duygusal bir yapım olduğunu, oğluma olan düşkünlüğümü biliyordu.Hamilelikten sonra şişman ve çirkin hissetmemi de çok iyi kullandı.Zaten hastalanıp ameliyat olduğumda bile bana bakmamış ilgilenmemişti.Üstelik bir gün ayağımı yolda kırdığımda kendisine telefon etmiş ve " sakarsın,dikkat etseydin,gelemem başının çaresine bak" demişti ve kırık ayakla birinin beni hastaneye taşımasını bekledim...Dinlemek kolaydır ama yaşamak acı...Çok parasızlık çektim ama bir tek gün bunun lafını etmedim eşime.Herşeyimi verdim tüm bunlar üzmedi de bana yaşattığı bu manevi acılar tüketti ve bunalımlara soktu beni.Hala daha onun açtığı borçları ve depresyonda harcadığım paraları ve yaşadıklarımı yaptıklarımı hatırlamıyorum biliyor musunuz?!Belki size komik gelebilir ama hatırlamıyorum.
Neyse acil konuşmak için gittiğim ana dönelim.Evde önce sakin sakin oturduk ve onun anlatmasını bekledim ama ne tuhaftır ki her söz bağırmayı getirdi sonra yumuşadı ve ayrılırsam oğlumu alacağını söyledi.Ne biçim bir annesin ki onu babasız büyüteceksin dedi.Seni suçlar dedi.Parada vermem geçinirsin dedi Vs.Durmadan beynimi yıkadı ama tek bir güzel söz etmedi.Oğlumla eve döndük çünki bebeğim bunu haketmiyordu son defa onun için denemeliydim,kendimi unutmalıydım ama keşke denemeseydim daha beter oldu hayatım fırtınalara döndü ve borcum katlandı,depresyon arttı.Kilo aldım çirkinleştim,herşey berbattı.Doktora gittim,ondan da gelmesini ailemizi kurtarmamızı istedim bir tek gün bile psikoloğa gelmedi.3.seanstan sonra bende gitmedim.Doktor kitap vermiş ve "Yetenekli Çocuğun Dramı" isimli bu kitabı okumamı istemişti.Okudum ve doktorla kitap hakkında konuştuk.Doktor çok akıllı biri olduğumu ,iyi olduğumu,ama eşiminde gelmesi gerektiğini söylüyordu.Ama eşim ciddiye bile almadı.Hatta doktora normal cinsel ilişkinin bir adamda ayda kaç defa olacağını sormuştum.Çünki çok merak ediyordum ,çünki eşim benimle aylarca olmuyordu ve bu 14 yıllık evliliğimizde toplasak 2 seneyi geçmezdi.Ve sanki sadece onunla kardeştik.Ettiğimiz kavgaların çoğu onu öğtüğümde beni iktirdiği için ve yanımda olmadığı sevişmek istemediği için olurdu.Doğum yaptığımda bana ilk sözü "Artık mutlu oluruz çünki sex istemezsin" sözleri olmuştu...Ona göre tuhaf olan bendim o kendine göre çok normaldi.Daima üste çıkacak,hakaret edecek,hırpalayacak,şiddet yaratacak bir konu bulurdu.Evimin kapıları tekme içindeydi.Sorumsuzdu...Oğlan hastalansa bile o benim üzerime yürürdü...Tek bir gün sevgi görmedim.Çok ayrılmak istedim ama karar verememek daha zordu.En kötü karar kararsızlıktan iyidir bunu bilin gençler...Para yoktu,borç vardı,aileme yük olmama isteği vardı ve bir gün sokakta yediğim haksız bir dayak neticesi bir daha eve dönmedik oğlumla...Keşke yıllar önce ayrılsaydım.Unutmayın gençler tek güvenceniz kendinizsiniz.Sizi sizden başkası kurtaramaz ve size yardım edemez.Ben çok dersler aldım lütfen sizlerde yaşantınıza çok dikkat edin ve mutlu değilseniz,bilerek üzülüyor,rencide edilip alay ediliyor iseniz o ortamdan anında kaçın.Bazan bazı şeyleri anlamakta gecikiyoruz ve zamanımız çok kıymetli...Bu bizi hatalara götürüyor ve o depresyondan çıkamadığınızda hayatta zorlanıyorsunuz.Ayrıldığım gün hiç ağlamadım.Hep dahha mutlu oldum ve hayatımın tek aşkını tanıdım .Sonra mı sadece onun için ağladım ve sadece hala kalbim ona ağlıyor.Çok üzse de beni içindeki aşk çığlıklarını duyardım hiç olmazsa...Ama sözleri farklıydı,kalbi ise daha bir farklı...Artık konuşmak istemiyorum.
