ÇEVRE
Önce sevdim dedi. Sonra seni değil haykırışlarını dedi. Sustum… Neden beni sevmedi ki dedim. Şairin de dediği gibi “ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim”. Evet, ben onun beni sevebilme ihtimalini sevdim. O ise bütün ihtimalleri biriktirip çorak arazilere gömdü. Oysa bir sevseydi koca gök onca yıldızı nasıl bağrına basmışsa bende onu tek yıldızım yapacaktım. Ben onda kendimi bulmuşken o ise yaşadıklarımıza hep format attı. Onunla konuştuğumda aynaya yansırdı görüntüsü.


Gözlerin çok güzel dedi. Ne güzel dedim içimden. Bende sevebileceği bir şeyler var dedim. Sonra sustu ve tekrar konuştu. Gözlerinin baktığı yeri sevdim dedi. Bense titremelerimin ve iç çekişlerimin arasından sıyrılıp gözlerim hep sana bakar dedim. Sonra silkindim.
Evet dedim işte bu!!!o yalnızca kendini sevdi. Bunca sevda sözlerime, haykırışlarıma karşı bilmezlikten geldi. Yaktı yıktı bütün birikintilerimi. Anlamsızlaştırdı beni. Yalnızca kendini sevdi kendini… o aslında yüreğimi de sevdi. Çünkü biliyordu ki yüreğimde de yalnızca kendi vardı. Anladım ki o aslında bendeki onu sevdi. Sonra devam ettim sen asla kendinden başka kimseyi sevemezsin dedim.


Sonra gözlerimden yaşlar aktı. Yaşlar aktı, sevdam gibi aktı ve sol yanıma aktı. Sus dedi usulca dinle! Ben sendeki beni sevdim evet seni sevemezdim ki. Sen diye bir şey yoktu, dedi. Sonra iç çekti ve ben sendeki beni sevdim.
Çünkü aslında ben sendim!!!dedi.