İlk defa 3. Halife Hz. Osman za­manında ilk cilde uygun olarak beş (veya yedi) adet Kur'an yazdırılmış, bunlardan biri Medi'ne'de Hz. Os­man'ın nezdinde bırakılıp diğerleri merkezden uzak vilayetlerde yaşayan Müslümanların Kur'an'ın okunmasındaki tereddütlerini gidermek için bu vilayetlere gönderilmiştir. Hz. Osman'ın çoğalttırdığı nüshalardan ken­dinde bırakılana "örnek", "numune" nüsha anlamında "İmam Mushaf" denmiştir. Çünkü Hz. Osman, Hz. Ebubekir'in meydana getirdiği ilk cil­de uygun olarak yazdırdığı bu Kur'an'larda Kureyş lehçesini esas alan bir imlâ birliği sağlanmayı amaç edinmişti. Bazı kimselerin Kur'an’dan bazı harf ve kelimeleri değişik okudu­ğu, değişik telaffuz ettiği görülüyor­du. Hz. Osman bu konudaki şikâyet­leri de göz önüne alarak Kur'an üze­rinde her yönden birleşmesini iste­di. Bu iş için kurduğu komisyon ger­çekten değişik okumaya konu olan kelime ve harflerin okunmasındaki ayrılıkları giderme ve Kur'an'ın bü­tününde bir imlâ birliği sağlama yet­kinliğini göstermiş, Halife'nin de tak­dirlerini kazanmıştır. Hz. Osman'ın yazımında sağladığı bu imlâ birliği bundan sonra hep korunmuş, Kur'­an'ın imlâsı Arap imlâsında sonradan meydana gelen değişikliklerden etki­lenmemiştir. Kur'an'ın bu özel imlâsına "Resm-i Hatt-ı Osmanî" denmiş­tir (Osman Keskioğlu, son ilâhî Ki­tap Kur'an, s. 53).

Hz. Osman tarafından yazdırılan Kur'an'lardan biri bugün Taşkent'te­dir. Taşkent'teki bu Kur'an'la, günü­müzde basılmış milyonlarca Kur'an-ı Kerim arasında bir fark yoktur. Hic­retin 1. yüzyılından zamanımıza ulaş­mış tam veya parça Kur'an'larla gü­nümüzde basılanlar arasında bir ayrı­lık bulunmadığı da gözlenmiştir (Muhammed Hamidullah, İslama Gi­riş s. 27).