Uzun zaman önceydi fakir fukara takımından bir adam ormanda açağ toplamaya gitmişti. Çalıların arasında bir hışırtı duydu..
Eğilip baktığında homurtuların minicik bir ayı yavrusundan geldiğini gördü.
" Peh Peh! Şuncağızın anası kimbilir nerelere gitti? En iyisi alayımd ben bunu! Biraz yedirir içirir, palazlandımı götürür pazara satarım" dedi.

Sonra da ayıcığı ensesinden, o kalın kürklü ensesinden kaptığı gibi, heybesine atıverdi.Eve ulaşan adam tüy yumağını evin ortasına salıverdi. Tabi evdeki çocuklar yavru ayıya bayılmışlardı. Çok sevindiler.
Ama evin hanımı elini beline koyarak:
" Ay gözü kör olmayasıca! Bu eve biz sığmıyoruz, sen bir ayı oğlu ayıyı hangi akılla tuttunda getirdin, dedi. Ben şu yavrucakların önüne bir tas çorba koymak için didinip duruyorum. Senin ayıcığa börekmi açıcam" dedi.

Adam:
" Hanım hele bi dur!" dedi. " Biraz büyüsün palazlansın, götürüp çarşıya satacağım! İyi para edermiş buncağızlar!" dedi.
Para lafını duyan kadının yüzü güldü.
" Eh ne yapalım, bi tas çorba da oncağızın önüne koyarız. Hemde sevaptır" dedi.

Aradan birkaç ay geçti. O minicik ayıcık irilendi. Ve pazara gitmeye hazır hale geldi.
Adam ayıyı önüne kattığı pazarın yolunu tuttu. Ayı ile adam az gittiler, uz gittiler dere tepe düz gittiler. Sonunda pazara ulaştılar.
Herkes eşek, koyun, tavuk, inek falan satarken bizimkisi ayı satıyordu. Herkes şaşırmıştı. Çok geçmeden öğlen vakti bir adam geldi ve pazarlığa başladılar.
Pazarlık o kadar uzun sürdü ki nerdeyse akşam olacaktı. Bu sırada bizim ayıcağızımız acıktı. Artık açlıktan yerleri eşeliyordu.
Satıcı ile müşterisi sonunda anlaşmaya vardılar. Adam tam elini kesesine atacaktı ki, gözlerini kısarak:
"İyi de, oynar mı bu kocaoğlan be ya!" dedi.
Adam müşterisini kaçırmamak için, hemen oracıkta yanlış olduğunu bile bile maalesef yalan söyledi:
" Oynar oynaaarrr! Her türlü oynamayı bilir. Ama oynatmadan önce karnını bir güzel doyuracaksın. Çünkü, aç ayı oynamaz!" dedi.