TÜRKÜ a. (türk ve ar. -i, türki türke aitten).
1. Türk halk edebiyatında ezgiyle okunan ve bentlerden oluşan, genellikle yaratıcısı belli olmayan bir şiir biçimi. (Bk. ansikl. böl.)
2. Türkü çağırmak, türkü söylemek. || Türkü yakmak, türkü için ez gi oluşturmak. || (Bir kimsenin) türküsünü çağırmak, onun tarafını tutmak, onun yanında yer almak, onun hoşuna gidecek davranışlarda bulunmak.

—ANSİKL. Ed. Türkü daha çok yedili, sekizli, on birli hece kalıplarıyla söylenir Bentler ve onları izleyen nakaratlar (bağlama ya da kavuştak da denir) kendi aralarında uyaklıdır. Nakarat bazen bentlerle aynı kalıpta bazen farklı kalıpta olur Dörder, üçer, ikişer dizelik bentlerle kurulan türküler vardır. Her bentten sonra yinelenen nakarat dört, üç, iki ya da bir dizeli olabilir. Bazı türküler mani biçiminde dörtlüklerle kurulmuştur. Bunların bazen yine mani biçiminde nakaratları olur. Bir türküyü ilk söyleyen halk sanatçısının adı unutulmuştur. Ancak sahibi bilinen türküler (Karacaoğlan türküleri) de vardır. Bir türkü zaman boyunca türlü değişmelere uğrayarak yaşamasını sürdürür. Türküler doğayı, aşkı, ayrılığı, ölümü, kahramanlık ve askerliği, günlük yaşamın türlü olaylarını konu edinir. Kına gecesi, düğün, iş, oyun türküleri vardır. Bazı türkülerin bentleri iki kişi ya da iki grup tarafından karşılıklı söyleşme biçiminde okunur.