SAYGI a.
1. Bir kimsenin önemsenmesinden, üstün görülmesinden kaynaklanan ve o kimseye, değerini belirtecek biçimde davranılmasına yol açan duygu; bu duygunun belirtileri; hürmet: Saygı uyandıran bir insan. Bir kimseye saygı göstermek.
2. Bazı şeyleri önemseme ve onları zedelemekten çekinme isteği; hürmet: Özgürlüklere, yasalara, verilen bir söze duyulan saygı.
3. Kutsal sayılan bir şeyi yüceltme duygusu: Ölülere, bir kimsenin anısına saygı.
4. Saygı duruşu, toplantılarda ya da törenlerde hayatta olmayan bir kimseye karşı beslenilen saygıyı göstermek için hazır ol durumuna geçerek sessizce bekleyiş. || Bir kimseye saygıda kusur etmemek, ona hiçbir zaman saygısız davranmamak

—Dilbil. Saygı çoğulu, bir kimseden söz ederken saygı belirtmek üzere kullanılan çoğul biçim. (Müdür bey geldiLER mi? SİZe minnettarım.)

—Fels. Kant'ta, ahlak yasasından doğan ve başkasının insanlığını tıpkı kendi insanlığı gibi bir erek olarak görmeye yönelten olumlu ilke. (Kant şöyle yazar: “irademizin belirleyici ilkesi olarak tasarlanması vicdanımızda bizi küçük düşüren şey, olumlu ve belirleyici ilke olarak, kendiliğinden saygıyı doğurur. Buna göre ahlak yasası, öznel bakımdan da bir saygı nedenidir" [Pratik aklın eleştirisi (Kritik der praktischen Vernunft), 1,1, 3].)

♦ saygılar çoğl. a. (Kalıp nezaket cümlelerinde) saygı ifadesi: Bir kimseye saygılarını sunmak. Saygılar efendimi