17 Ocak gecesi yatağıma uzandığımda elim karnımda her zaman olduğu gibi dualarımı ederken içim o kadar huzurluyudu ki, gözlerimi kapatıp yüreğimle evladımla konuşuyorduk. Tarifi olmayan sevgi ötesi bir duyguyla tek bildiğim içimde taşıdığım canımın nefesimle nefes aldığıydı. Gün sayıyordum ve doktorum 22 Ocaktan önce beklemiyoruz demişti. O gece sabaha karşı 3 te cin gibi gözlerimi açtığımda içimi kaplayan sevinci o kadar net hatırlıyorum ki... Tüm ev halkı uyuyor çıt yok.Kalktım,suyumu içtim,yüzümü yıkadım. Neyi beklediğimi bilmeden dolanıyorum evin içinde ve her gece defalarca girip çıktığım oda oğlumun odası.Herşey yerli yerinde beyaz sabun kokuyor ama oğlumun kokusu sinecek yakında...
Sancım yok, hatta turpgibiyim, hatta kahkahalar atmak istiyorum..

Ama bir belirti var,hep söylenen ve işte yaşıyorum,oğlumun can sıvısı,ondan ellerime dokunan ilk belirti... Bir koşu Mustafa’yı uyandırıyorum.Aynı zamanda kapının eşiğinde duran hastane valizimi kafamdan tekrar geçiriyorum bir ek*** var mı diye... Bütün lambaları açıyorum,acaba camları açıp haykırsam mı?
Doktorumuzu arıyoruz,ev ahalisini uyandırıyoruz, annem bizde o gece, odasına girip uyandırdığımda biz hastaneye gidiyoruz torunun gelme çabaları içinde dediğimde yüzünün şekli ve rengi gözümün önünde..
Giyindik hazırız,kapıdayız,evimize bakıyorum ve vedalaşıyorum... 9 aydır bu ev seni bekliyor dönüşüm muhteşem olacak diyorum ve biniyoruz arabaya.

Oğlumun valizi,tulumları,bezleri,benim geceliğim, terliklerim, başucu meleğim herşey tamam...

Güle oynaya hastanedeyiz.. Saat 4.. Kontrollerim yapılıyor ve durum onaylanıyor doktorum diyor ki,tamam doğum başlamış...
Gözlerim faltaşı. Herşeyi biliyorum epidural yapılıcak, hiç kıpırdamıcam, doğru nefeslerimi alıcam, hep dualarımı edicem, sakin olucam, panik yapmamalıyım (ama yapabilirim, hatta kalp atışlarım saçma bir hızla ilerliyor)
Ufak bir sorun var, sancım yok kikir kikir kikirdemeye devam ediyorum.
Annem okusun beni diyorum.
Saat 5 e geliyor.. Doktorum diyor ki suni sancı vericez.. Koluma takılan serumla alnımdan süzülen terler ve gerisini anlatamayacağım 9 saat sancı.. Sancılar... Çok sancılar...
Oğlum kollarıma gelmek için olağan üstü bir mücadele veriyor, ben ona yardımcı olmalıyım, ikimizin birlikte ilk mücadelesi bu.. Ha gayret...
Doğumhaneye ***ürüyorlar beni ertesi gün öğlen olmuş, çok yorgunum..
Odamdan doğumhaneye giderken görüyorum ki ailem, sevdiklerim herkez koridorda, yüzleri bembeyaz, dualarla uğurluyorlar beni.. Eşimin eli elimde, meleğim ameliyat önlüğümüm içinde saklı.. Hemşire pamukla dudaklarımı ıslatırken diyor ki bunu bırakalım odanızda. Lütfen yanımda dursunu o kadar zor söylüyorum ki, bişey diyemiyor..
Filmlerdeki gibi başımın üstünde kocaman ışıklar.. Kısın ışıkları oğlumun gözüne fazla gelir...
Nefes.. Tut nefesini... Ver şimdi.. Nefes.. Ben sadece söylenenleri yapıyorum, gücüm azalıyor ama azalmıyor... Hep az kaldı diyorlar ama az kalmıyor.. Acaba oğlum iyi mi?.. Hadi... Başı göründü diyorlar... Karnıma bastırıyorlar.. Oğlumun canı yanmasın.. Allahım bize yardım et..İ kimize.

Ve Atlas’ı görüyorum...

18 Ocak... Oğlumun doğum günü bugün...
Ömrümün anlamlandığı gün bugün.. Gözlerim dolu dolu, şükür edicem ömrümün sonuna kadar.........

Gülben Ergen