İHSAN

a. (ar büsn'den İhsan).

1. Bağışlama, bağışta bulunma.
2. Bağışlanan şey; bahşiş: ihsanı bol bir hükümdar.
3. Karşılık beklemeden yardımda bulunma, iyilik etme, iyi davranma; iyilik, lütuf, kerem.
4. Ihsan etmek, ihsan buyurmak, bağış yapmak, bağışta bulunmak, bağışlamak.

—Esk. İhsan ale-l-ihsan, İhsan İhsan üstüne; katmerli bağış. || ihsan-dide, iyilik görmüş, lütuflandırılmış; bahşiş almış; minnet duyan, minnettar. || İhsanı şahane, padişah lütfü; padişah tarafından verilen bahşiş. || El-ihsanü, bittamam, bir şey verilince tamamıyla verilmeli anlamında kullanılır.

—isi. Allah'a, O'nu görüyormuşçasına ibadet etme.

—isi. huk. Bir kişiye hadd cezası uygulanabilmesi için o kişide bulunması gerekli nitelikler. (Örneğin zina suçunda recm cezasının uygulanabilmesi için akıl, erginlik, özgürlük, müslüman olma ve nikâh koşulları aranır.)

—ANSİKL. isi. İhsan, genellikle adalet ilkesini aşan bir erdem olarak kabul edilir. Adalet, hak sahiplerine haklarını eksiksiz olarak ödemeyi ve başkalarına kötülük edilmemesini gerektirdiği halde, İhsan, başkalarına bir zorunluluk ve yükümlülük olmasa bile, iyilik edilmesi anlamını içerir Ayrıca, kişinin başkasındaki hakkını eksiksiz-fazlasız almasr adaletten; bu hakkı ona bağışlaması ise ihsandan sayılır.

—Tasav. İhsan, Allah yolunun makamlarından ve Allah'a ulaşmanın (ikaullah) koşullarından sayılır. Bunun nedeni Hz. Muhammet'in, ihsanın bir anlamının da "Allah'a, O'nu görüyormuş gibi ibadet etmek” olduğunu belirterek "Sen O’nu görmüyorsan da O, seni görmektedir" demesidir.

Kaynak: Büyük Larousse