Aynı sorun bendede var kuzenim benden 2 yaş küçük ve senede bir kez görüşüyoruz.Önceleri ona sevgili gözüyle bakmıyordum ta ki 3 yıl öncesine kadar.Kuzenimi sevdiğime inandım yada onun beni sevdiğine ne bileyim birbirimize yakın olmamız bazı şeyler yaşamamız beni böyle düşünmeye itti.Hep düşünmüşümdür acaba bu sevgi kardeşlik sevgisi mi yoksa aşk mı?Daha kendi duygularımın ne olduğunu bilmiyordum belki bana en yakın benimle herşeyi uyuşan biri olduğunu anlayınca onla mutlu olacağıma inanmıştım o yüzden 3 sene boyunca takıntı haline getirip bunu aşk sanmıştım bilemiyorum o yüzden zamana bırakmaya karar verdim şuan 19 yaşındayım aradan 4 sene geçmesine rağmen unutulmuyor kendimi bastırmaya çalışıyorum bu aşk değil diye ama olmuyor hiçbir zaman aklımdan çıkmıyor yüzü ve bazı anılarımız.Son senelerde yanına gittiğimde birbirimizle zar zor konuşuyoruz eski samimiyetimiz sıcaklığımız yok gibi geliyor belki de benim unutmak için ondan uzaklasmaya çalıstığım için olabilir tokalaşmıyorum bile o derece oda benim anormalliğimi farkkediyordur bu anormalliğimi ne diye yorumluyor merak ediyorum.Ben uzaklaştıkça oda uzaklaşıyor sonu ne olacak bilmiyorum. ama unutamıyorsun vede baska çaresi kalmıyor insanın . Açılamıyorsun daha doğrusu açılmaktan korkuyorsun, ilerki asamaları düşününce korkuyorsun, toplumsal değerleri silip atamıyorsun akrabalarının ailenin ne diyeceğinden korkuyorsun, karsılıksız mıdır ki diye korkuyorsun. Kısacası açılamıyorsun, unutamıyorsun elinden birsey gelmiyor zamana bırakıyorsun zaman herseyin çözümüymüş gibi... Umarım ilerde mutsuz olmam... Düşüncelerimi/Duygularımı okuduğunuz için teşekkür ediyorum yorumlarınızı bekliyorum...