Mensur Nedir?

MENSUR sıf. (ar. neşr'den menşur, saçılmış, dağılmış). Ed. Vezin, uyak vb. gibi şiire özgü kurallara uyulmaksızın söylenmiş ya da yazılmış olan; bu ürünleri kapsayan. (Karşt. MANZUM.) [NESİR.] || Mensur şiir, şiire özgü konuları, yer yer şiir öğelerinin kullanıldığı bir düzyazıyla konu edinen tür.

—ANSİKL. Mensur şiir, türk edebiyatında özellikle Servet-i fünun döneminde ilgi gördü, ilk örnekleri Halit Ziya Uşaklıgil’in Mensur şiirler (1889) kitabındadır. Mehmet Rauf (Siyah inciler 1901), Yakup Kadri Karaosmanoğlu (Erenlerin bağından, 19?2), Ruşen Eşref Onaydın (Damla damla, 1929) bu yolda ürün vermiş yazarlar arasındadır. Doğa varlıkları, mevsimler, küçük duyarlıklar mensur şiir konusu olarak işlenmiştir. Bu tür, biçim bakımından özenli bir düzyazı örneğidir. Ancak zincirleme tamlamalarla kurulan, secilere yer veren, tümceleri -up, -mağın gibi ulaçlarla birbirine bağlanan eski inşa örneklerinden bütünüyle farklıdır. Serveti fünun nesrinin özellikleri (devrik tümceler, fransızcanın etkisini yansıtan "ki"li tümceler, “ah, oh" gibi ünlemler, "lâkin, fakat" gibi edatlar) bu ürünlerde sık sık yinelenir.