Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 150

Savaşta 1 Kurşunla Hamile Kalan Kadın

Çok eski çağlarda yapılan bir savaş esnasında karşı cepheden gelen bir kurşun diğer çephedeki erkeğin yumurtalığından geçer ve kurşun sperme bulanır yumurtalığı delip geçen kurşun daha sonra bir kadının rahmine saplanarak o kadını hamile bırakır.

KURABİYE HIRSIZI

Pencere

Akşamları kederlenip için için yanıyordum.

Sana kimse bakmıyordu, unutulmuş gibiydin. Kalın bir duvar doğuyordu içeriyle aranda. Her pencere duvara konan tuğlalara gösterilen özenle yerleştiriliyordu. Bir ben kaldım. Koyacak yer bulamadılar.

Doğrusu ben de sana bakmayan, seni görmeyen bir yerde olmak istemedim. Ve sonra, karanlığın kalbini deler gibi duvarın yıktırılan yerinden sana doğru gülümsedim. Artık her daim seni görecek, sana görülecek ve seni gösterecek bir pencere olmuştum.



Sabahları ışığını süzerek alıyordum. Arada bir açılıp kokunu çağırıyordum. Sen yeşerdiğinde gülüyordum. Sen sarardığında ya da yapraklarını dökerek ağladığında bir hüzün çöküyordu içime. Kayıtlarım olmasa camım düşecek oluyordu göz yaşların üstüne.

Her geçen gün aramızda sembollerden örülü bir dil oluşuyordu. başkaların fazla bir şey anlamadığı ve fakat, bizim için çok derin anlamlar içeren bir işaret dili. Anlaşıldıkça simgeleşen, simgeleştikçe anlaşılan bir dil. Sürekli anlamları değişen kaybolan içi boşaltılan kelimelerden örülü bir dil yerine zaman ve mekanda kaybolmayan bir dil. Sonsuzdan gelip sonsuza giden bir dil. Sezgilerimizin somutlaştığı gölge oyunları gibi bir dil.

Biz hiç birbirimize doğrudan doğruya bir şey söylemiyorduk. Bulmaca tadında telmih ve remizler dururken basitliğin patikasında yürümek, sığlığında yüzmek bize göre değildi.

İçeridekiler senin dışarıda olduğunu biliyorlardı ve her birinin senin hakkında farklı farklı düşünceleri ve bilgileri vardı. Bir gün dallarının altında gölgeleneceklerini yapraklarının rüzgarda hışırtısı ile vereceğin huzurun varlığını her biri biliyor ya da seziyordu. Ama gel gör ki dünya esaretinde ölümün ötesini göremeyenler gibiydiler. Ta ki ben onlara dünyadan öteyi haber verenler gibi sana açılan ve seni tanıtan bir pencere olana değin.

Kim seni hangi niyetle görmek isterse camlarımdan süzülen bakışlarla onu görebiliyordu. Görmek istemeyenlere buzlu cam oluyordum. Yazları içeri aldığım güneş ışınlarıyla bazılarına yanmak neymiş onu anlatıyordum. Bunalmak, çaresiz kalmak ne demek ise onu…

Eski kavimlerden birinde dostlar birbirinden ayrılınca bir şeyi ikiye böler birer parça alır öyle ayrılırlar. Yıllar sonra karşılaştıklarında o parçaları karşılaştırarak birbirlerini tanır ve yokluklarında o parça ile diğerini yanında hissederlermiş. Sana hasretim belki biraz bu yüzden.

Biliyorum ki bu kayıtlarım senin dallarından yapıldı. Bütün sensin parça ben.

Senden bir parça olduğum için ben sana açıldım. Yönüm sana döndü.

Bir ömür sana yönelişin, “e” halinde kalmanın onur ve heyecanı bir yanda, “de” haline geçemediğim varışı olmayan bu halin öldürücü susuzluğu ve hüznü diğer yanda.

Ben öyle bir köprü oldum ki hem kendimi sana bağlayan hem başkalarını sana ulaştıran bir köprü. Rüzgarda dalların bana değdikçe sanki bir şefkatin bir merhametin tarifsiz dokunuşu oluyordu. İlkbaharda bir uyanışı, içinde yaşayarak görüyordun.

Her insanın kendi dünyasını elleriyle, teriyle, emeğiyle kurması ve ötekilerden bunu korumaya çalışmasının gayreti tarifsiz ve en hüzünlü bir bakıştan en şen kahkaha içeren sevinçlere kadar birçok duyguların gezindiği gemilerin denizi oluyordu gözlerin.

Kavurucu sıcaklar bir senin kanatların altında çekilebilir oluyordu. Dışarıdaki sıcağa çare sen oluyordun. İçimdeki sıcaklığı, içimdeki harareti senin karşında senin huzurunda olmak söndürüyordu.

Sonra bir bitişin başlangıcı oluyordu sonbahar. Yaprakların birer birer vedalaşarak benimle yere, düşüyor ve toprağa karışıp bir gün senin dallarının en ucuna ulaşan filizler olacak şekilde ayakların olan köklerine kapanıyorlardı.

Baharda kuşlardan aldığın cıvıltıları bu aylarda sıcak bir yuvaya dönüştürüp geri verişinde ne kadar güzeldi. Börtü böcek bile senin gövdende hayat buluyordu. Kapın kimseye kapalı değildi. Kim gelirse sende yer bulabiliyordu. Yeter ki sende yer arasın.

Hep bir hüznün mevsiminde ilk yağmurlar dokunurken camlarıma senin yaprakların gözyaşın olurdu. Ve bir gün bir sabah dimdik ayakta bembeyaz kefenlik giymiş doğanın sanki ölüm törenini yöneten oluyordun. Ve bir bitişin sonunu söylüyordun.

Telvin diye tabir edilen renkten renge, halden hale giriyordun. Bir daldan bir dala konan serçeler gibi değişiyor ve beni değiştiriyordun. Kendim değiştikçe seni başka başka görüyordum.

An oldu bülbül gibi şakıdım günler boyu. Gün oldu kanadı kırık kuş gibi dillerim lal oldu.

Kendimden bakarak görüyor ve kendimden seyrediyordum seni. Hep senden bir kopuşun içimde oluşturduğu boşluğun acısıyla yanıyordu yüreğim. Senden koptuğum için yeşeremiyordum. Senden koptuğum için sararamıyor, uzayamıyor ve olmam gerekene ne kadar yakında olsam, olmam gereken olamıyordum.

Ne ben, ne benden sana bakan biri, rüzgarla gönderdiğin sözleri rüzgar kadar iyi anlayamıyoruz.

Yıldızımı kaybettiğim zamanlar oldu karanlıkta seni göremeden belki varlığının bilincinden sıyrıldığım sancılarla dolu karanlıklar bir hançer gibi, zehirli bir ok gibi kımıldadıkça yaralarımı azdırdı.

Oysa ben senden kopan bir dal değil senden kopan bir yaprak olup dibinde yeşeren asmanın damarlarında yol alıp sana sımsıkı sarılmak ve öylece her sonbahar kuruyup her bahar seninle yeşermek senin adını söyleyenlerle olmak isterdim.

Aramızda oluşan o özel dilin anlattıklarını her pencerenin anlamasını isterdim.

Heyhat!! Seni şimdi görmeyen ve asla görmeyecek nice pencereler var.

Akşamları ben ona yanıyorum.

25/05/2006
Kenan Yaşar

herşey bitti
okadar kolay oldu ki
onca çaba bu kadar sevgi nereye gitti diye soruyorum hep kendime
seni severken kendimi özgür hissedebiliyordum
mutluluk yaşanması gerektiği gibiydi sen varken
ya da hep mutlu olduğuma inandırdım kendimi
belki de hep mutlu olmak istedim diye oldu
bilmiyorum...
ama gerçekler acıymış gerçekten öğrendim
ve ne kadar inanmak istemesem de sevgi yetmezmiş
herşeyden çok sevsen de yetmezmiş anladım
o kadar kötü ki nasıl ifade edebilirim bilmiyorum
çok seversin herşeyden çok
ama ne yapsan yetmez
en acısı da, onun da seni sevdiğini bile bile ayrılığa göz yummak
çünkü yok başka çaresi
ama ne zamanı geri çevirebiliyorum, ne de istediğim gibi yaşabiliyorum sevgiyi
seni unutmak istemiyorum
seni unutamazsam eğer bu acıdan kurtulamayacağımı da biliyorum
beklentisiz sevmeye çalışıyorum artık
sensiz bir hayat da düşünemiyorum
boyun eğiyorum, seni unutamam biliyorum
istesem de unutmam
zorlayıp kendimi, unuttuğuma inanıp ,sevgini içime atamam
seni seviyorum herşeyden çok
keşke bunu ifade etmenin başka bir yolu olsa, haykırabilsem keşke
çünkü içimde kaldı biliyorum
ayrılırken 'sana sonkez sarılabilir miyim' diyemedim bile
o kadar kötü ki hayat izin vermedi son sözcüklerin dudaklarımdan dökülmesine
son kez söylemek isterdim
'seni çok seviyorum, sen farklıydın herşeyden, seni yaşamak sonsuzdu, şimdi sana son bir kez sarılabilirmiyim' ama diyemedim
içimde kaldı acısı
son kez hissetmek isterdim tenini, kokunu saklamak isterdim yalnızlığıma
seni unutamam biliyorum, ama, tüm bunlar içimde kaldı
keşke izin verseydi zaman keşke yaşabilseydik sevgiyi
çünkü en iyisine layıktı biliyorum
seni seviyorum işte bu yüzden seni unutmak istemiyorum
seni unutmak sevgiyi unutmak demek biliyorum
...keşke izin verseydi zaman...

Uzun çok uzun yıllar önce mutluluk ve güzellik içinde yaşayan bir topluluk
varmış. Başarılı, sevecen,dürüst insanlarmış bunlar. Bu toplumu çekemeyen
komşuları ise mutluluklarını bozmak için çeşitli planlar kurar
dururlarmış.Amaçları ise kaleyi içten işgal etmekmiş. Hemen işe koyulmuşlar
Tabi. Kısa bir zaman sonra bu mutlu toplulukta isyanlar ve kavgalar
başlamış. Bunu fırsat bilen diğer topluluklar ise hemen savaş açmışlar.
Kendi iç savaşları yetmezmiş gibi birde, diğer toplumlarla yıllarca savaşıp
Iyice yılan bu insanlar göç etmeye karar vermişler. Savaştan arta kalanlar
Yollara düşmüşler, huzuru bulmak için. Dolanıp durmuşlar. Ve bir gün bir
Tipinin ortasında kalmışlar. Ama NE tipi; tam 15 gün sürmüş. Bittiğinde ise
bulundukları yerin dağlarla korunaklı bir yer olduğunu keşfetmişler. Güneşin
güzel ışınları karlarda dans ederken,uzakta başını gökyüzüne kaldırmış Duran
Mavi bir gül görmüşler. Saatlerce bu güle bakıp hayal kurmuşlar.

Bu gül onları öylesine etkilemiş ki, çiçeğin bir sihri, bir gücü olduğuna
inanmışlar. Nasıl inanmasınlar ki soğuk bir bölgede sıcağı seven bir gül
Duruyor. Bu çiçeğin onları koruyacağına inanmışlar ve oraya yerleşmeye karar
vermişler. Yıllarca mesut yaşamışlar; eski güçlerine tekrar kavuşmuşlar bu
bölgede. Tabi biricik gülleri de onları yalnız bırakmamış; her yıl ayni
Yerde ve zamanda çıkmaya başlamış. Ünleri yine tüm dünyayı sarsmaya
başlayınca herkes şaşırıp kalmış bu işe. Gel zaman git zaman bir gün MAVİ
GÜL çıkmamış. Hemen ertesinde ise o mutlu toplulukta kaybolmuş.Ticaret yapan
Kervanlar bir gün bu ülkeye gelince o topluluğu bulamamışlar.Kimse o güzel
insanların ve gülün akıbetini çözememiş. O toplumdan ise sadece ağızdan ağza
söylenen şu sözler kalmış :

' - Saflığın, Dürüstlüğün, Sevginin, Onurun, Mutluluğun, Özgürlüğün
çiçeğidir Mavi Gül. Bizler bu çiçek sayesinde sevgiye ve özgürlüğe ulaştık;
Yaşamın gizemine eriştik... Şimdi ise mutluluğa eriyoruz..! Size bir
armağanımız olacak. Mavi Gülü size de bırakacağız; Yaşamın anlamını
öğrenmeniz için. Bu EFSANE ÇİÇEK dünyanın herhangi bir yerinde ve herhangi
Bir zamanda ortaya çıkarak sizi şaşırtacak. Onu görenler ise dünyanın en
Bahtiyar, en mutlu ve şanslı insanları olacaklar. '

İşte efsane böyle. Bunun doğruluk payı elbette ki tartışma konusudur.
Sonuçta bir efsane bu. Gerçekte olabilir, uydurmada... Fakat asıl olan bir
Konu var ki o DA insanoğlunun yıllardan beri bu çiçeği yetiştirmeye
çalışmasıdır. Maalesef ki, bu henüz başarılamadı. Ne kendisi NE de rengi
Tutturulabildi.Bilinmeyen zamanlarda ve bilinmeyen yerlerde çıkan MAVI GÜL ü
umarım bir gün sizlerde görmek lütfuna erişiriz.

İKİ SİMGE
ge
Yaşlı Kızılderili reisi kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyorlardı.
Köpeklerden biri beyaz, biri siyahtı ve oniki yaşındaki çocuk kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup duruyorlardı.
Dedesinin sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar.
Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu
düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık.
O merakla, sordu dedesine: Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı.
- "Onlar" dedi, "benim için iki simgedir evlat."
- "Neyin simgesi" diye sordu çocuk.
- "İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda tutarım onları.
Çocuk, sözün burasında; 'mücadele varsa, kazananı da olmalı' diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini ekledi:
- "Peki" dedi. "Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?"
Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa.
- "Hangisi mi evlat?
Ben, hangisini daha iyi beslersem!"