Hikayeler ve Öyküler -2- - Sayfa 18

ÇİÇEKLE SUYUN HİKAYESİ

Sponsorlu Bağlantılar

Günün birinde bir çiçekle su karşılaşır ve arkadaş olurlar.İlkönceleri güzel bir arkadaşlık olarak devam eder birliktelikleri,tabi zaman lazımdır birbirlerini tanımak için.
Gel zaman,git zaman çiçek o kadar mutlu olur ki,mutluluktan içi içine sığmaz artık ve anlar ki,su'ya aşık olmuştur.
İlk kez aşık olan çiçek,etrafa kokular saçar,"Sırf senin hatırın ey su" diye...
Öyle zaman gelir ki artık su da içinde çiçeğe karşı birşeyler hissetmeye başlamıştır.Zanneder, ki çiçeğe aşıktır ama su ilk defa aşık olmuyordur.
Günler ve aylar birbirini kovalar ve çiçek acaba"su beni seviyor mu?"diye düşünmeye başlar.
Çünki su, pek ilgilenmez çiçekle...Halbuki çiçek alışkın değildir böyle bir sevgiye ve dayanamaz
Çiçek,suya "Seni seviyorum"der.Su "Ben de seni seviyorum"der.Aradan zaman geçer ve çiçek yine "Seni seviyorum"der.Su yine"Ben de"der.Çiçek sabırlıdır.Bekler,bekler,bekler....
Artık öyle bir duruma gelir ki,çiçek koku saçmaz etrafa ve son kez suya"Seni seviyorum"der.
Su da ona"Söyledim ya ben de seni seviyorum"der.

Ve gün gelir çiçek yataklara düşer.Hastalanmıştır çiçek artık.Rengi solmuş,çehresi sararmıştır çiçeğin.Yataklardadır artık çiçek.Su da başında bekler çiçeğin,yardımcı olmak için sevdiğine....
Bellidir ki çiçek artık ölecektir ve son kez zorlukla başını döndürerek çiçek su ya der ki"Seni ben gerçekten seviyorum".Çok hüzünlenir su bu durm karşısında ve son çare olarak bir doktor çağırır nedir sorun diye....Doktor gelir ve muayene eder çiçeği.Sonra şöyle der doktor:"Hastanın durumu ümitsiz artık elimizden bir şey gelmez."

Su merak eder,sevgilisinin ölümüne sebeb olan hastalık nedir diye ve sorar doktora.Doktor şöyle bir bakar suya ve der ki:"Çiçeğin bir hastalığı yok dostum...Bu çiçek sadece susuz kalmış,ölümü onun için"der.

Ve anlamıştır ki artık su,sevgiliye sadece
"Seni seviyorum"demek yetmemektedir...

Ahmet Ünal Çam

Dokunuşlar-I

Küfürbaz saatler...

Nefesin dokunmayalı çok mevsim eskittim tenimde.Ter içinde, yokluğuna u/yandığım da oldu, sensiz yanıma dönüp üşüdüğüm de.Ne güneşe dokunabildim, ne tek bir yıldız çalabildim gökyüzünden.Söz artığı, göz katığı şiirlerde dolanıp durduk ya onca zaman, aşk dediğin böyle birşeydi işte.Sevdirmese sövdürmezdi ardından...

....................

Yara...

Memleket deyince yüreği burkuluyor insanın.Çocuksan dağ gibi umut taşırsın yüreğinde, kadınsan hüzne mola verir düşlerin..Cebinde adamakıllı çulsuz öfkelerin, bu toprağın yazgısı.Zaman en iyi ilaçtır derler ya, inanma sen.Eylül dokunalı, zaman durmuş bu yerde, üç zeytine bir fazla eklenmemiş fukara sofrasında, Ölen Memed, sürülen Memed, sövülen yine hep aynı Memed...Vurulmaya gör bir kere, yara dediğin yar saklı bir sancı, kolay geçmez bu yerde...

...................


Dava...

Her şeyin adı var, onun adı yok.Eşkıya derler bizim köyde, çok olmuş yurdundan sürüleli. Bir sevdalısı varmış zamanın öncesinde, kızı köyün ağasına davar fiyatına vermiş babası.Bizimkinin bir gözyaşına yetmemiş parası...Sevmiş sevmesine ya, çulsuzluk başa bela.Okulsuz, yolsuz, doktorsuz olmaya alışmak belki de, yarsız kalmaya gücü yeter mi adamın?
Bir gün, sessizce girmiş ağanın ahırına, kesmiş davarlarını, sonra vurmuş kendini dağlara...Arada bir, Jandarmalar gelir sorar ya, nüfusa kaydetmemiş babası, yani aslında yok bir kimlik numarası. İsmi Bekir, namı eşkıya...Can kızı çoktan unutmuş devlet...

Kalmış geriye, Davar davası....

.....................

Ben sanat için ...rum!

Kelimelerde soyunuyor aklı sıra.Sorsan, laf ettirmez kadınlığına.
Sorgulasan rengi saydam.İçi görünüyor dışının, bedeniyle örttüğü ruhu çıplak...Bacak arasına sıkışıp kalmış aklının en oynak yeri, yüzünde taze sıkılmış sivilceleri, manikürleri, pedikürleri en müstehcen popo figürleri...
Süslenmiş püslenmiş, yazmış........Alımlı kelimeler, en 'dişi' cümleler, ıslak mı ıslak sırılsıklam imgeler...Offffff dedirten imla hataları..Betimlemeler...
Ocağında pişmemiş tarhana çorbası, nasır tutmamış elleri, kızgın güneş altında terlememiş dolgun göğüsleri...Ama sorsan, laf ettirmez kadınlığına.

Kimi çalıştıkça, kimi seviştikçe kadın...
Kimi yazdıkça, kimi azdıkça şair..
Kiminin ruhu, kiminin eti insan...

Yine aklıma düştü gözlerin..Gelsen şimdi yanıma, konuşmasak...
İçimizde binbir yasak...Dokunsan...


.......................

Argo...

'Gelmişini geçmişini' yazmak zordur bazı şeylerin..Bu yüzden kısa kesersiniz, kestirmeden gidersiniz..Hayata 'Boşbakan' bir adama ne söyleseniz boştur, zaten anlamaz.Diyelimki asker millet kültüründen geliyorsunuz.Ona askerliği tarif edeceksiniz, askerin üniformadan ibaret olmadığını, onun içinde moleküler yapıda canlı bir metabolizma olduğunu, bu metabolizmanın sadece komutla hareket etmeyip, eylemlerine duygularını, korkularını, özlemlerini katabilme özelliğine sahip olduğunu nasıl anlatırsınız? O, boşbakan dolayısıyla baktığını görüp anlamaktan uzak kalan bir canlı, o kendi aleminde, kendi dünyasında, kendini tek hakim unsur olarak gören, yarattığı boşlukta sıkışıp kalmış biri.Onunla iletişim kurmak mı istiyorsunuz?

İşte o zaman onun kullandığı dili bilmeniz gerekir.

'Annan'ı al, git öğren! ! ! '

..............................


Söz...

Bir gülüşe kaç gözyaşı sığdırdık biz? Hangi yollardan geçtik, kaç zoru seçtik, kaç yara alıp kaç kez iyileştik? Bu hayatın bize bir 'biz' borcu var.Artık göz yaşı yok, hüzün kapı mandalı, aç ve çık...Kuytularda sakladığın ve kendine hep yasakladığın mutluluk uzak değil artık, bak ne kadar mavi gökyüzü, melisa kokuyor odan ve penceren açık...Gül şimdi...Sana söz veriyorum...
Bu gözyaşına, çok gülüş sığacak artık...

Bir kadını ağlatmak....

Bir kadını ağlatmak çok zor değildir aslında. Kadınlar her şeye ağlayabilir; bir filme, bir şarkıya, bir yazıya... En az erkekler kadar yani! Ama bir kadını yürekten ağlatmak zordur. Eğer bir kadın yürekten ağlıyorsa, ağlatan onun yüreğine ulaşmış demektir. Ama o yüreğin değerini bilememiş olacak ki ağlatan, gözünü bile kırpmadan teker teker batırır iğnelerini yüreğe!

Işte o zaman koca bir yumruk gelir oturur boğazına kadının. Yutkunamaz, nefes alamaz; çünkü o koca yumruk canını çok acıtır. Gözleri buğulanır kadının sonra. Ağlamayacağım, der içinden. Ama engel olamaz işte. Çünkü yüreğine ulaşmıştır birileri ve iğneler saplamaktadır.. Bu acıya ne kadar karşı koyabilir ki bir kadın. Ince ince süzülür yaşlar gözünden; önce birkaç damla, sonra bir yağmur seli... Ve kadın ağlar; hem de çok! Sanmayın ki gidene ağlar kadın! Gidenin giderken koparttığı yerdir, onu ağlatan, orada bıraktığı yaradır. O yaranın hiç kapanmayacağını,
kapansa bile izinin kalacağını bilir kadın; o yüzden ağlar. Ama bilirmisiniz, ağlamak kadınları olgunlaştırır. Her damla, daha çok kadın yapar kadınları.

Her damla bir derstir çünkü. Bazen kadınlar ağladığında çoğu insan, ağlama niye ağlıyorsun ki, değmez onun için derler. Bilmediklerindendir böyle demeleri. Çünkü yürekleri acıyan kadınlar ağlamazlarsa, ölürler. Içlerindeki zehirdir onları öldüren! Ağlayarak o zehirden kurtulur
kadınlar, o irini temizlerler yaralarındaki! Çünkü bilirler, o irin temizlenmezse iltihaba dönüşür yaraları. Dönüşmemesi lazımdır oysa. O yüzden de bolca ağlarlar.

Çok ağlayan kadınlar, bir çok şeyden vazgeçen kadınlardır aslında. Her damla olgunlaştırır kadınları evet ama olgunlaştıkça o safça inandıkları aşk gerçeği onların gözünde küçülür. Küçüldükçe değerini yitirir ve işte o zaman kendilerine sarılıp, yeni bir kadın yaratırlar kendilerinden. Güçlü, yenilmez, mağrur ve aşka inanmayan...Insanlar soruyorlar çoğu zaman neden bu kadar çok bekar kadın var diye; hepsi kariyer derdinde olan. Çünkü inançlarını yitirdi o kadınlar.

Zamanında yüreklerine o kadar çok iğne saplandı ki, o kadar çok ağladılar ki! Artık kendilerinden başka bir doğru olmadığına inanıyorlar, o yüzden kendilerine sarılıyorlar. Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar onları hak etmedi; hem de hiçbir zaman! Hep
bir çıkarları oldu sarıldıkları adamların. E o zaman niye sarılsınlar ki! Niye sarılalım ki!


Etrafınızda yürekten ağlayan bir kadın varsa bilin ki olgunlaşıyordur. Bilin ki, gerçekleri kabul etmeye başlamıştır. Bilin ki, artık aşkın olmadığına inanmıştır. Bilin ki, sarılacak tek bir doğrusu
kalmıştır. O da kim, ne diye sormayın artık. Çok ağlayan kadınlar, eninde sonunda kendilerine sarılırlar Çünkü biliyorlar ki sarıldıkları adamlar onları hak etmedi; hem de hiçbir zaman! Hep bir çıkarları oldu sarıldıkları adamların.”

“Etrafınızda yürekten ağlayan bir kadın varsa bilin ki olgunlaşıyordur.

Bilin ki, gerçekleri kabul etmeye başlamıştır.

Bilin ki, artık aşkın olmadığına inanmıştır.

Bilin ki, sarılacak tek bir doğrusu kalmıştır.

O da kim, ne diye sormayın artık. Çok ağlayan kadınlar, eninde sonunda kendilerine sarılırlar çünkü! ”

Artık ağlayamayan tüm kadınlara…

19-20 yaşlarında bir delikanlı amansız bir hastalığa yakalanmış. Doktorlar birkaç ay içinde öleceğini söylemişler. Bu haber üzerine delikanlı kendini hayattan soyutlayıp, amaçsızca dolaşmaya başlamış. Bir gün, kaset, CD, kitap satan bir mağazaya girmiş. Rafların arasında bakınırken, bir kenarda duran tezgahtar kızı görmüş ve ondan çok hoşlanmış. Hatta, orada daha uzun kalmak ve kızla konuşabilmek için bir CD almış.

Aralarındaki muhabbet sadece alışveriş için olsa da, bu, oğlanı çok mutlu etmiş. Ertesi gün tekrar aynı yere gidip bir CD daha almış. Bu vesileyle kızla yine sohbet etmiş. Artık her gün mağazaya uğrayıp, sırf kızla birkaç kelime edebilmek için CD alıp duruyormuş. Derdi müzik değil, kızla konuşmakmış ya, bu yüzden her seferinde kıza, "Ne önerirsiniz?" diye sorup, onun söylediği CD'yi alıyor ama eve gidince bir kenara atıyormuş. Dolayısıyla hiçbirini açmayıp odasında bi yere fırlatmış.

Kızla araları her geçen gün daha iyi olmuş. Ancak konuşmaya cesaret edemediği için, bir kağıda, "Senden çok hoşlandım, lütfen görüşelim" yazmış, altına da adres ve telefonunu eklemiş. Bu küçük notu kızın tezgahının altına gizlice koymuş. Kız maalesef bu yazıyı günler sonra farketmiş ve gördüğünde çok mutlu olmuş. Çünkü o da çocuktan hoşlanıyormuş.

Kızcağız o kadar heyecanlanmış ki, delikanlıyı telefonla aramaktansa -e notu da geç gördü ya- yüzyüze görüşmek için evine gitmiş. Kapıyı üzüntülü olduğu her halinden belli olan orta yaşlı bir kadın açmış. Kadın, oğlunu soran bu tatlı kıza ağlayarak sarılmış ve çocuğun birkaç gün önce öldüğünü söylemiş. Dünyası yıkılan kız ağlayarak oradan uzaklaşmış.

Bir süre sonra delikanlının annesi oğlunun eşyalarını toplarken dolabında açılmamış bir sürü CD bulmuş. Bunların ne olduğunu anlayamayıp birini ambalajından çıkarmış. İlkinde gördüğü not üzerine hüngür hüngür ağlamaya başlamış ve hepsini açmış. Her CD'nin içinde, tezgahtar kızın el yazısıyla aynı not varmış: "Senden çok hoşlandım, lütfen görüşelim".

GERÇEĞİN MASALI

Bir varmış da bir yokmuş Ak sakallı bir dede
Sıfırı çalan çokmuş Kurtları güde güde
Evvel saat dışında Uzaklara götürmüş
Saat bir at başında Yatağına yatırmış
At kaçarmış zamandan Sonra gelip yanına
Küfür denen dumandan Çökmüş atın önüne
O durmadan koştukça Ağlamaklı bir gözle
Yüce dağlar aştıkça Ama tatlı bir sözle
Yetmez olmuş nefesi Bu masala başlamış
Uzakta bir kurt sesi Zaman orda kışlamış

Bir zamanlar mert mi mert, yiğit mi yiğit, güzel mi güzel birisi yaşarmış. Ben deyim on bin, anam desin üç yirmi bin, siz deyin yüz bin yaşındaymış. Tanrı’nın insanları yönetmek için yarattığına inanılan bu kişiye insanlar güçlü, kuvvetli anlamına gelen “Türk” adını koymuşlar. Türk , yüzyıllarca dünyayı adaletle yönetmiş, açları doyurmuş, çıplakları giydirmiş, düşmanına bile iyilik etmekten çekinmemiş. Cümle yaratılanları sevmiş, yaratanını sevdiği için.
Nice devletlerden sonra bütün dünyayla savaşarak, son devletini, son ilini, Türkiye’yi kurmuş. Çok çalışmış, çok çabalamış ezilmemek ve eğilmemek için. Lâkin içindeki hainlerin ve kuyruk acısından oturma zevkini kaybeden düşmanları yüzünden gizli saldırılara maruz kalmış. İlkönce matematiğin bile aklının yetmediği Türkçe denilen dilini bozmaya yemin etmişler. Çünkü Türk demek, Türkçe demekmiş. İşyerlerinin hepsi uydurma ve saçma sapan dillerin harfleriyle süslemişler tabelalarını. Yöneticiler, yazarlar, aydınlar hatta ve hatta okuma-yazma bilmeyen halk bile yabancı dille konuşmaya özenmiş. İnsanlar tarihinden ve kimliğinden utandıkları için; anlamı yokluk tarlasında ekili olan isimleri kullanmışlar. Kimse sesini çıkarmamış Türkçe katledilirken. Bir de “ Ben mi kurtaracağım.” Diyen koyun sürüsü çoğalmış günden güne. Gel zaman git zaman şiir bakışlı, o muhteşem Türkçe yavaş yavaş yok olmaya başlamış. Ama dilini yitirirken dinini, kültürünü, geçmişini yani her şeyini yitiren halk, yine de sesini çıkarmamış. Bu ilgisizliğe, bu vurdumduymazlığı kızan ve utancından yerin dibine giren Türk , bir rivayete göre gençlerin uyandığı ve diline sahip çıktığı gün, tekrar yeryüzüne çıkacak ve tüm dünyaya hakim olacakmış.
Gökten üç sopa düştü. Biri, Türkçe’yi bu hale getirenin; biri, dile saldırılırken susanın; biri de, bu masalı dinledikten sonra hiçbir şey yapmayanın başına.