-
sade
Sen yıldızları severdin,aslında her yıldız sendin.sana sarılırdım,bütün yıldızları kucaklardım.sana dokunmak, evreni avuçlarımın arasına almak gibi bir şeydi. yokluğun canımı acıtırdı,paramparça olurdu yüreğim.kalbimin küçük parçalarını toplamaya çalışırdım yerden.. içimde kopan fırtınaları sayamazdım.sessizleşirdim.saatlerce ayakta,yalnız başıma,öylece bakar dururdum seni götüren yollara.. kimseye fark ettirmezdim savaşımı.yokluğunla savaşmak,görünmeyen bir düşmana karşı kılıç sallamak demekti. yorulurdum,dizlerim titrerdi.düşerdim,kalkardım,ama sensizliği yenmeyi hiç başaramazdım.. en büyük korkumdu sensizlik.bir kez kabullensem yokluğunu,sanki o an çıkıp gideceksin gibi gelirdi yüreğimden.. oysa olmasan bile seni yüreğimde taşırdım.orada yüreğimde olduğunu bilmek,bana yaşama gücü verirdi. korkumla yüzleştiğim anda o gücü kaybedeceğimi sanırdım. gece uykularım kaçar,yalnızlığa isyan ederek dört duvar odayı adımlardım sabaha kadar. bakamadığım aynalar kırılır,binlerce cam parçası bedenime batardı.bir sigara bir sigara daha.. dumanını savuştururken tavana, duvarlar üzerime yıkılırdı.. sonra hayaller gelip çöreklenirdi üzerime.gözlerimi kapatıp dalardım.sonsuz bir yeşilliğin ortasında, baharı yaşarken bulurdum kendimi.çiçek çiçek açardın,kokun başımı döndürürdü.bir gül yaprağı gibi ipeksiydi tenin.. öperdim seni,soluğum kesilirdi.bir hafif yağmur başlardı.her damlası başka bir sevdadan süzülen o yağmurda ıslanmaktan inanılmaz bir haz alırdık. bir hayalden bir hayale geçerken sabahı karşılardım.güneş pencereden içeri girer,gecenin kasvetini bitirirdi. yıldızlar bir sonraki geceye kadar çekilirdi gökyüzünden.ama içimdeki karanlığın tek ışığı sendin. sen olmadan ben aydınlanamazdım.güneş olsa da olmasa da o gün sensiz yaşanacaktı çünkü... VE BEN SENSİZLİĞİ YAŞARKEN HİÇ AĞLAMAZDIM ....SADECE YILDIZLAR DÜŞERDİ GÖZLERİMDEN -
sade
Yaşamanın en güzel yönünü sevgilin varken sanardım onsuz hayatın gitmeyeceğini bir yerlerde en küçük taşa takılıp düşeceğini sanardım o gidince hayatımın duracagını ve artık herşeyen ümidim kesileceğini sanıyordum. oysa milyonlarca km uzagımda ama bana en yakın olan birisi varmış içimde yasayan bende onun için yasıyormusum megersem bilmezdim onun böyle biri oldugunu oysa beni en iyi anlayan oymuş kalbimin içinde yaşarmışta bana haber vermezmiş şimdi mutluyum çünkü o hem yanımda hem yakınımda hem içimde bir yerlerde yaşıyor hemde artık her şeyi biliyorum birisinin ardından hayat bitmez hatta bazen bir ilişkinin ardından çok güzel şeyler çıkabilirmiş hayatta karsımıza ben onu seviyorum umarım bu kez herşey güzel gider zaten gitmesede artık takmamaya karar verdim umarım artık hem gülerim aglayan guzel olarak degil de gülen güzel olarak anılmak istiyorum anladınız siz onu... belki ben sana sevmeyi ögretemem ama sunu bil sende bana unutmayı ögretemezsin bana sevmeyi kimse öğretmedi kendim en saf duygularımla öğrendim ve sunu biliyorum unutmayı da içimdeki nefretle ögrendim. işte bu yüzden ben nefrete sevgiden daha çok güveniyorum. herkesi seviyorum...
-