Kalemlerimi kırdılar, Ellerimin kemiklerini de.
Kalbimi ise; kaç kez kırdıklarını saymayı bırakdım.
Keşke elimde bir zaman makinası olsaydı.
Kim bilir belki, 14 yıl öncesine gidip, zamanı durdurabilmeyi çok isterdim..

Ölüm belki gelmedi ama.
Yakınlarımızı kaybettik.
Kan davası gibi, hep kaybettik...
Öfken dinmedi, kalbimin acısıda...... . . .

. . .

. . .

Nesin sen? Nasıl bir zalimsin?
Beni incitmen yetmedi mi?
Merhamet et, ne biçim bir zalimsin.
Neden aşkım beni gözyaşları içinde bırakmak bu kadar kolay?
Ve neden senin ellerinden gelen bu işkenceyi kabul ediyorum?

Eğer ki bu aşksa, ızdırabım ondadır
Ve suçlanacak bensem bir daha asla diyemem
Ve benim kaderim cefa içinde yaşamaksa
Cefa içinde yaşarım

Hiç mi vicdanın yok? Sana karşı beslediğim . . .

. . .