Merhaba gülen gözlü arkadaşım!
Dudağındaki tebessümü kaybetmemişsin daha. Ne güzel dünyaya gülen gözlerle bakabilmek ve insanlara tebessümler saçabilmek senin gibi.
Biliyorum, üzülüyorsun donuk gözlerle karşılaşınca… Ne yapalım arkadaşım! Herkes senin gibi olamaz… Aslında bütün insanlar senin gibi olmalı. Bilseler bir tebessümle neler yapabileceklerini. Bir çocuğun gözlerindeki ışıltıyı, bir tebessümle nasıl görebileceklerini, sıkıntılarla dolu bir insana nasıl dünyaları . . .

Yaraların çocukluğundaki gibi değildir artık, oyun oynarken kanattığın dizin gibi kalbinin acısını da limon ağacı gölgesindeki öğle uykusu ile unutabilir misin? Ayrılıkmış adı bugün öğrendiğin kelimenin. Adı gibi kısa süren bir şeymiş ayrılık, saniyeler içinde kırıverdi aşkın tüm camlarını. Oysa sevmek denilen kelimeyi yeni öğrenmiştin…
Sevmeyi anlatır “sevmek” . . .

Sorunlar, ihanetler, gidenler yok bu sayfasında hayatın.
Çünkü gidenlerin neden gittiğini, sorunların neden olduğunu bilmiyoruz
Hayat bir sahneyse yani, en güzel bölümünde rol alıyoruz bu sahnenin.
Ağlayanlara, yüzümüzü asarak bakıyoruz, niye acaba? Dercesine….
En ağır sorunun içinde de olsak parka gidiyoruz oyun oynamaya….
Giriş(!)
Gelişme(!)
İşte burada bitiyor hayaller,oyunlar,masallar….
Şimdi karşımızda gerçekler.
Gizli . . .

. . .

. . .