Neydin sen?!..
Bir rüzgar mıydın da, şöyle bir esip geçtin? Yapraklarını döküp dallarını kırdın içimdeki duygu çınarının... Yüreğime ebediyet arzusunun çekirdeğini bıraktım, bedenim alev alev tutuştu böylece. Sonsuz hayat az ötede dikilip duran müşahhas bir varlık kadar yaklaştı ruhuma.
Neydin sen?!...
Bir ışık demeti miydin de, Rabbim bu demeti, çok güzel yarattığı nadide bir kalıp için

Dudaklarımda umarsızca gevelediğim bir kelime oldun artık…
Anlamını yitirdiğin halde söylemekten bıkmadığım bir kelime.
Belki bu sefer ’seviyo’ çıkar diye yapraklarına acımadan kıydığım bir papatya,
hatta bunun için kendimle bahse bile girdiğim bir kelime.
Bir kelime oldun dudaklarımda, söylemekten usanmadığım…
Dosta ’geç oldu gitmem gerek’ diye söylenen