|
Satürn Halkaları 1 ek Morötesi Halkalar, Yörünge Halkaları Galileo Galilei tarafından keşfedilen Satürn halkaları 400 yıl sonra yani bugün rengârenk görüntülenebilmekte. Satürn halkaları ilk kez 1610 yılında Galileo’nun küçük teleskobu ile keşfedildi. Galileo gördükleri karşısında şaşkına dönmüştü: “Bunlar Satürn’ün çocukları olmalı” demişti. Çünkü gördüğü gezegeni çevreleyen ve Galileo’ya göre ‘kulağı’ andıran tuhaf şekillerdi. Daha sonra Christian Huygens bu sırrın çözümü için ‘yörünge halkası’ önerisini getirdi. Günümüzde bu halkalar gezegene yakınlığına göre alfabetik harflerle anılıyor: D, C, B, A, F, G ve E.  Cassini’den morötesi halkalar (NASA/JPL/University of Colorado). 30 Haziran 2004’te Satürn yörüngesine giren Cassini uzay aracındaki Morötesi Tayfçekeri (UVIS) ile alınan bu görüntünün sol kısmı gezegene daha yakın olan C halkasının sonu ile B halkasının başladığı yeri gösteriyor.Adından da anlaşılacağı üzere UVIS ile morötesi dalga boyunda gözlemler yapılmaktadır. Cassini Satürn çevresinde dolanırken zaman zaman halkalara yakından bakmaktadır. Burada gözlenen görüntüdeki bölge yaklaşık 10.000 kilometre uzunluğundadır. Halkalardaki renk farklılığı ise bileşimlerindeki farklılığı gösterir. Kırmızımsı renk daha kirli, turkuaz rengi ise neredeyse saf sudan oluşmuş buz kadar temiz buz parçacıklarını gösterir.Satürn’ü saran bu karmaşık halka topluluğunun nasıl oluştuğu ise henüz bilinmemektedir. Bir modele göre bu halkalar Güneş Sistemi kadar yaşlıdır. Başka bir fikre göreyse bu halkalar gezegenden daha gençtir ve Satürn’ün çekim etkisiyle zamanla buraya yığılmış malzemelerle oluşmuştur. Ancak bir şey kesin: Cassini’nin ilettiği bu muhteşem görüntüler ışığında doğru yanıtı bulmak an meselesi. Kaynak: ESA (05 Mayıs 2014) |
1 ek Satürn’ün Eski ve Yeni Uyduları! Satürn’ün halkaları ile uyduları bazen sıradışı bir görüntü oluşturur. Cassini uzay aracının elde ettiği bu görüntüde halkalarla birlikte iki uydu görülüyor.  Satürn’ün halkalarının önünde iki uydu: Titan ve Enceladus. Titan’ı çevreleyen beyaz ışığın bulanık olmasının nedeni, uydunun yoğun armosferinden süzülerek geçen ışığın kırılmasıdır. Satürn’ün halkaları 1610 yılında Galileo Galilei tarafından ilk kez ortaya konulduğundan bu yana ilgi çekmiştir. Bu halkaların nasıl oluştuğu kesin olmamakla birlikte, Satürn’ün çekiminden etkilenen büyük bir uydunun parçalanmış olduğu ya da iki cismin çarpışmasıyla oluştuğu fikirleri ön plana çıkmaktadır. Halkaları oluşturan irili ufaklı buz taneleri ile 60’dan fazla uydunun Satürn çevresinde dolanması, gaz devinin kütle çekiminin gücünü ortaya koymaktadır. Bu görüntüyü ise Titan ve Enceladus uyduları süslemektedir. Sadece 505 km çapındaki Enceladus ile yaklaşık on kat daha fazla çapa sahip 5150 km’lik Titan Cassini’nin özellikle ilgilendiği cisimlerdir. Titan’ın atmosferinden süzülerek kırılan güneş ışınlarından dolayı fotoğrafta bulanık bir görüntü sergilemektedir. Titan yüzeyine Aralık 2004’de Huygens adlı bir sonda indirilmişti. Sonda, uydunun atmosferinin yoğunluğunu ve yüzeydeki buzlu dağların fotoğraflarını iletmişti. Enceladus küçük bir uydu olmasına karşılık Cassini’nin özel hedefindedir. Bunun nedeni özellikle güney kutbundaki buz gayzerleridir. Uydudan boş uzaya düzenli olarak buz fışkırmaktadır. İlgili görüntü Cassini’nin dar açılı kamerası ile kızılötesi ışıkta 10 Haziran 2006’da alınmıştır. Cassini bu sırada Enceladus’a 3,9 milyon km ve Titan’a 5,3 milyon km uzaktaydı. 12 yıldır Satürn Sistemi’ni inceleyen Cassini artık görevinin sonuna yaklaşıyor. Uzay aracı 15 Eylül 2017’de Satürn atmosferine dalarak görevini bitirecek. Bunun için Satürn’e zaman içinde yaklaşacak ve daha alt yörüngelere yerleşecek. Cassini, Satürn atmosferine dalarken aynı zamanda dev gezegenin kütle çekim ayrıntılarını da ölçecek. Kaynak: ESA (11 Nisan 2016) |
| Saat: 10:17 |
©2005 - 2024, MsXLabs - MaviKaranlık