Gülün dikeni batti dün parmağıma, ve hala gülümseyerek bakıyorum parmagımdaki kücük sıyrığa…
Kızamadım… cünkü gülün dikeni batmadan önce sükretmistim; ” Ya Rabbi, ne kadar güzel yaratmışsın ” demistim. Kızamadım, cünkü bir dakika önce güzel kokusunu sineme cekmistim , bakmaya kıyamamış dokusuna hayran kalmıştım, cünkü batmadan önce yüregime koymus onu sevmistim… dikenini unutmusmuydum? unutmustum dikenini… unutmustum işte….
acıtmayayım diye dokunmaya cekindigim gül, ince ve derin bir yara acmıştı parmagıma… gülümsedim yarayada… süzülen iki damla kanada… cünkü o yarayı acan bakmaya kıyamadıgım o güldü…
…. …. ….
sevdiklerimizin yüregimizde actiklari yaralarda aslında o gülün actığı yara gibi degilmiydi… ince ve derin bir yara… aslında cok önemsiz gibi görünsede her kımıldadığınızda yüreginizi inceden sızlatan bir yara… ama dostlariniz o yarayı acmadan önce siz muhabbet dolu kokularini sineye cekmistiniz, zamanı, mekanı ve kalbinizi paylasmıştınız… yarayı acmadan önce siz onları kalbinize koymustunuz… kızabilirmiydiniz… kızamazdınız elbet…
