Bir şey var içimde kimseye açamıyor dile getiremiyorum…
Susuyorum belki biri anlar görür suskunlugumda saklı olanı…
Sanki susmak en büyük haykırış benim için….Sussunca sanki sesizlik dile geliyor..
Aslında haykırıyorum ama duymuyor kimse sesiz çıglıklarımı bilmiyor….
Bir görseler içimdeki haykırışı içime akıttığım göz yaşlarını…İçimde bir derya misali günden güne büyüyor..
O haykırış Bir dışarı çıksa herkes kulaklarını kapıcak belki duymamazlıktan gelicek..Belki bu yüzden kimseye açamıyor konuşamıyorum….
Konuşmaya kalksam anlamıyacaklar beni yalan hayata sahte gülüşlere devam edicekler bende susuyorum..
Bunlar benim Hakikat’im bu yüzden sessiz haykırışlarım var…
Ben göz yaşlarımı geceyle kapadım hüzünlerimi yıldızlara sakladım kimse ulaşamasın bilmesin diye..
Belki saklamak saklanmak çözüm değil..
Dünya bana sanki hapishane sahte sevgiler gülüşlerle dolu…Herkes kendine göre bir rol biçmiş oynuyor mutluymuş gibi sahte gülüşler ve sevgilerle…
Ben bu karmaşada kayboldum boğuluyorum kimse görmüyor sessiz çığlıklarımı duymuyor aldırmıyorlar…
Karanlıkta yavaş yavaş yanan mum gibiyim etrafı aydınlatırken kendimi yakıyorum ama bundan kimse rahatsız değil…Nefes alamıyorum artık nefessiz kaldım koca kainatta…
Mutlu dertsiz ışıl ışıl biliyorlar benim savaşım nefsimle hayatla…
Gökkuşagı gibiyim yağmurdan sonra çıkıp ebruli rengarenklerle görünüyorum.. Ama aydınlattığım bir yer yok sonra sessiz sessiz tekrar kayboluyorum…Sanki dakikalık mutluluk gibi bir anlık mutluluk…
Benim için en büyük mutluluk suskunluk sessizlik olmuş…Söylediklerimden çok sustuklarımda saklıyım…İnsanın en büyük gerçegi suskunlugunda saklıdır….
Beni gizlediklerimde arayın ben gizlediklerimde gizliyim…
...
