Bitişlerin başladığı yerde duruyorum. Kalp bir yandan acıyla burkulurken bir yandan da yerinde duramıyor başlangıçlara gebe olduğundan. Bir taraftan hüzün çalkalarken ruhumu diğer taraftan başlangıçların mutlu telaşı sarıyor kalbimi. Zaman zaman yorgun da hissediyorum başkalarında dolup kendimle boşalan bedenimde. Kimi zaman umutlarla coşuyorum. Geleceği düşünüyorum bit yeniği kadar küçük beynimde ve yine orada hüznüm huzura eriyor. Sevgilerim yılgın, yorgun ve kimsesiz olsa da fikrim hür, vicdanım hür yatıyorum yastığıma. Sabaha karşı kesilen rüyalarla dolu uykularda kendimi görüyorum. Aradığımın aslında yarda değil, serde olduğunu anlıyorum.
Geçmiş günlerin solgun sayfalarını kapatıyorum. Bembeyaz bir hayat açacağımı bilerek umutsuz ümitlere soyunuyorum. Sonra hüzün meleğinin sunduğu karanfil kokulu aşkı giyiyorum. Tam üzerime dikilmiş gibi aynada kendimi yalnız beğeniyorum. Sanki kaybetmiş gibi altın değerinde sevgiler buluyorum. Ve kendimi ararken en sonunda belki de ben seni buluyorum!
