İyisi mi sen unut beni… Satır aralarında yaşanmış bir şiirmiş gibi unut… Eski bir şarkının nakaratlarında söylensin türkümüz… Unut beni, gün dönümlerinde düşmesin yadına yadım… Yüreğinden kopup gitsin, yaralansa da her bir damarım… Akmasın, kanamasın artık kanım… Karalanmış hatıra defterlerinden silinsin adım…


İyisi mi sen unut beni… . . .

BEN SENİN EN ÇOK BENDEN GİDİŞİNİ SEVDİM …



‘’ Ben senin en çok bendeki duru bakışınısevdim… Berrak, coşkun bir akarsuda durgun, kırık bir dal gibi bende dalıp giden gözlerini… En çok sende tutunmayısevdim, bakışında süzülmeyi, dalgalanmayı, en çok senin derinliğini sevdim ben... Senden başka bir ben yok, diyen yeşil gözlerini… . . .

Dik dur




Dik dur, eğme başını, dik dur ki, yıkılmayasın bin bir emekle dizdiğin taşların....

Dik dur,dik, kaldır başını, değmesin yere gözlerin, kaldır rengini...Yakışmaz sana yere doğru eğilmek... Yakışmaz sana toprağın rengi, göğe kaldır başını, maviye sür yüzünü... Bir fotoğrafçı gibi iyi çek hayatının pozunu, güzel çıksın manzara resmin ...

Dik dur, dik, dikenler . . .

ISLANMAK, YAŞAMAKTIR


. . .

Lisanı Yok Ahvalimin…




Bazen birikir, boğazında düğümlenir kelimeler… Ne kadar konuşsan, söylesen, yetmez içindeki sesi susturmaya… Kendi sesini tanımaz yüreğin…

Susarsın… Lal olur dilin…

Yarası kabuk tutmuş bir acının kanamaya başlaması gibidir bazen yazmak… İlk cümlede ele verir kendini yalnızlığın… Harflerden . . .