. . .

Böyle günlerde, şaşkınım, böyle günlerde titrek bir güvercine vermişim kanatlarımı... Alsın götürsün diye umutlarımı, çırpsın diye kanatlarını... Gagasında sakladım geçmişi ve geleceği...

Böyle günlerde, derbeder söyler şarkılarını sabahlar... Böyle günlerde unuturum gülümsemeyi...

Böyle günlerde güneş saklanır yağmurların arkasına....
Böyle günler unutturur kendimi...

. . .

Bi şehir ol.
Mesela,
İstanbul gibi..
De ki;
Boğazım kuruyana kadar seveceğim seni.


Bir şehir ol..
Mesela İstanbul gibi..
Uzaktan bakanlar seni hiç bilmesinler.
Sen İstanbul gibi dur olduğun yerde ama sana gelmeye çalışanlar sana gelemesinler.
Uzaktan güzel görün herkese ama hiçkimse bilmesin içini.
Sen bir şehir ol İstanbul gibi ; herkes imrensin sana ama fethedemesin hiçkimse benden başka..

Sen İstanbul . . .

Bu soru gerçekten çok zor bir sorudur.
Soruya geçmeden önce tüm mantık verilerini bir yana bırakıp duygusal yönünüzü ön plana çıkarın…
Şimdi soruya geçiyorum :


Bir adam yıllar boyu almanyada bir bankada çalışmış ve emekli olmasına yakın artık yurda dönmeye karar verdiği gün felekten bir gün çalalım bari deyip bir bara gitmis.. barda içkisini içerken karşısına çok güzel bir kadın oturmuş . . .

Uzak yollara yürüdün hep, uzak dağlarda uzak ufuklar seçtin kendine, uzak mutluluklar hedefledin, uzak yollarda yürümek istedin her zaman… Uzak gözlerde yaşadın kendini, uzak umutlarda kaybettin hayallerini. Uzaklarda yitirilmiş bir küçük insandın, bulunmayı bekleyen, seni bekleyen, senden başkası olmayan bir uzak yar, bir uzak dost bakıştı görebildiğin… Mesafeler dolusu . . .