Hem Yaşasak, Hem Ölsek...


Nisan yağmuru... Bu kaçıncı nisan, bu kaçıncı yağmurda değişen havaya karşı şaşkınlık...
Her seferinde, her olayda, her olumsuzlukta, her istemediğimiz bir şeyi yaşarkenki olduğu gibi... Yine ve yeniden şaşkınlık... Her yalana kanar gibi, her içişte sıcak bir bardak çayı; dilin yanar gibi; her seferinde bizi yanıltan dostun darbesinde . . .

Bir yerde okumuştum bu satırları, diyordu ki orda;
"Varlığımızı arttırdık ama değerlerimizi yitirdik. Hayata yıllar ekledik, yillara hayat katamadık.
Uzaya ulaştık ama ruhun derinliklerine inemiyoruz. Havayı temizledik ama ruhları kirlettik.

Atomu parçaladık, önyargılarımızı yıkamadık. Çok yazıyor ama az gelişiyoruz..
Daha çok plan yapıyoruz . . .

. . .

Nereye gitsen kendini de götürüyorsun aslında... Dağ aynıdağ, deniz aynı deniz, dalga desen dalga değil!.. Sen desen, SEN_in değil!... Her şey yerli yerinde, sen aynı sen, bütün renkler siyah!.. Ne kadar yaklaşsan uzak bütün yakınlar, gökyüzü senin değil!... Gitsen gitsen her yerde Sen!...
Ne kendinden kaçabilirsin, ne biriktirebildiklerinden...


Deniz . . .

Oyun başlar….


Taşları dizilir önünde… Sıra sıra karışık, rakamlar… Rengarenk; sarı, mavi, kırmızı, siyah… Senindir, senden bilirsin, sanki kırk yıllık dostun hepsi… Bakarsın hepsi tanıdık, bu oyunun sonu güzel, dersin… Seçtiklerin, umut ettiklerindir… Umut etmek zaten hep yaşamak değil midir?.. Başlarsın heyecanla, sarı beklersin; siyah gelir. Bozarsın, sıralarsın yeniden, sarılar çıkıverir . . .