ey gönül ölmedinse uyan.

Şuur kapalı, akıl kapalı, hayâl kapalı… Gözler, kulaklar kapalı. Duygular kapalı ve en önemlisi ruh kapalı. Kalbin kapıları kapalı. Ne vardı bu kadar içine kapanacak? Bir de perdeler kapalı oralarda… Neleri kaçırdığının farkında mı oturduğu mekânlarda, yaşadığı bedende insan? Duyuyor musun, dinliyor musun beni? Hayat çağırıyor seni. Gönlünü dinle, kalbini dinle yürü, aklını dinle dur. Aç perdeleri tek tek. Önce ışığını, çok ama çok erkenden kapattığın . . .

sen yine de...

İnsanlar bazen akılsız, mantıksız ve bencildirler.Sen yine de onları sev!

Eğer iyi şeyler yaparsan;insanlar seni bencil olmakla, çıkar peşinde olmakla suçlayabilirler.Sen yine de iyi olanı yap!

Eğer başarılı olursan, kaypak dostlar ve sağlam düşmanlar kazanırsın.Sen yine de başarılı ol!

Bugün yaptığın iyi bir şey yarın unutulabilir.Sen yine de o iyiliği yap!

Dürüstlük ve samimiyet insanların seni incitmesine yol açabilir.Sen . . .

. . .

. . .

Ben senin ayrılığı kastederek “Korkuyorsun” dediğimde, başını eğip üzüldüğünü belli edişini sevdim…
Ben senin özür dilerken elini uzatıp parmağınla yüzümü okşamanı sevdim…
Ben senin tıka basa asansörde dip dibe dururken bile, varlığını . . .