Ne kadar küçük şeylere ağlardık..
Bir tutam saç, bir oyuncak araba , bir bebek...
Şimdi büyüdük
Çok büyük olaylar bile ağlatamıyor bizleri...
Ölümler , iflaslar , savaşlar...
Şimdi daha mı güçlüyüz ?
Yoksa daha mı alışkın ?
Hayatı öğrenmek alışmak mı acaba ?

Hadi bir kez daha kutsa beni.
Siyah kaplamalı günlerimin
Önüne ser en güzel yakamoz tadında ki ellerini.
Ben farkında olmaksızın
En ağır saygısızlığımı sunarken sana
Sadece ağzımı şapırdatmakla suçla beni.
Yüzüm kızarsın, kirpiklerimden damlayan lavla.
Böyle ulaşayım paklığının heyecanına.
Senden kurtulmak isteyim korkularım gibi.
Saklanayım,
Çocuklar tarafından

Sana hiç bir tepeden bakmadım İstanbul,
Hiç bir kaldırımında yürümedi ayaklarım,
Boğazın kenarında bir çay bahçesinde
Yudumlamadım hiç bir bardak çayını...
Güvercinlerine simit atmadım
Dar vakitlerinde sabahlamadım
Hiç konuşmadık gündüz vakti bile
Göz göze gelmedik hiç seninle...
Bir sabah güneş doğarken
Akşamüstleri veya bir vapurda
Karşılaşmadı bakışlarımız bir martıyla...