Adıyorum Aşka Geri Kalanımı...
ne zaman canın yansa bu kadar derinden
sanırsın mümkün değil bi daha üzülmen
ne inat ne gözükara ne dayanıklı yürek
acıyor aynı yerden herşeye rağmen...
ne akıl kar ediyor ne fikir o sırada
biliyorsun geçiyor zamanlar ama ne fayda
ben de son sanmıştım...
her gidiş, bir kaybedişti.
ve ben yalnızdım.
ne gidecekler vardı artık, ne kaybedilecekler.
ama değilmiş öyle.
gözyaşları üç günlük, umutlar sonsuza çıkarken,
değişiverirmiş her şey birden bire.
ben ne kadar tüccar olsam da aşk pazarında,
yokmuş alıcım yosun kokulu yollarda.
insanların kaliteli sanıp para verdiği yastan öte değilmiş.
ve her yasın çıkışı yaşlı gözler imiş...
"mış", "miş" değil dediğim, yanlış anlama...
ben de içindeyim bu çokluğun..
benim kanayan yaralarımın yanında;
yaralı... tepeden tırnağa herkes yaralı
alışılmıyor acı yok kaidesi kuralı
kanayıp ne kadar tutabilirsin gül uğruna dikeni
ne gelen anladı ne giden olanı biteni
kimse anlamadı...
aşkın öbür adı yanmaktı.
bazıları mahrum kaldı ateşten.
o mahrumlar hiiiç yanmasın zaten...
diken battı elime yar diye...
şimdi sakın gülü seven dikenine katlanır deme...
benim hiç gülüm olmadı ki...
şimdi ne olduğumu,
yaralarımdan sonra ne kadarlık canım kaldığını bilmeksizin...
sadece senin için;
adıyorum aşka geri kalanımı
suya söyledim gitti en son yalanımı
aşkın da en hesapsız kitapsız olanını
yaşamazsam karakaplıya kaydedin beni...
ve üzerime de yazın ki:
umarsız bir yoldu onunkisi...
aşk sandığı sadece bir hayaldi...
ve kırılan hayalleri, toprakta kaldı...
Selman Toklu
