Nane Likörü
(Üçüncü Bölüm)
‘Gidelim artık buradan.’ diyorum.
‘Peki, gidelim de nereye?’
‘BizimTepesine’
‘Öyle bir tepemi var?’deyip kahkaha patlatıyor.
‘Var tabii Bilkentte, Güher’le adını BizimTepesi koyduk.’ diyorum gülümseyerek.
Dertten önümüzü göremediğimizde, acil yardım ünitemiz olan Bizim Tepesi…Geceleri bir başka görünür Ankara. Denizin lacivert yansımasıyla yıldızların sevişmelerini göremezsiniz belki ama uzaklardan el sallayan ve yaşanan hayatlara dalıp gidersiniz
En son hayal kırıklığımızda, Ankara'ya doğru şöyle derinden ve adına belki de gürültü çıkarma denilen türden kocaman bir çığlık atasım gelmişti de Güher durdurmuştu, ‘hava soğuk birtanem üşütürsün, boşver arabanın içinden bağır’ diye, mesela…Bizim Tepesi; görebildiğimiz kadar Ankarayı ayaklarımız altına seriveren eşsiz mekan. (Kendini boğazlanıyor gibi hissedene özellikle geceleri gitmeleri tavsiye edilir)
Bizim Tepesindeyiz…
‘Bak’ diyorum, ‘Ankara, bu işte!’
‘Hiç büyümeyeceksin sen’ diyor.
Gülümsüyorum.
‘Gerçekten hiç büyümeyeceksin’diyor, utanmam gereken bir şey yapmışımda artık kendime gelmem gerektiğini hatırlatır gibi bir tonlamayla.
‘Ne güzel işte’ diyorum, ‘büyüyünce ne olacak, sen büyüdün de ne oldu?’
‘Bir halt olmadı, doğru’
‘Buraya niye geldik biliyor musun?’
‘Hayır bilmiyorum, niye geldik?’
‘Sen anlatacaksın, ben dinleyeceğim.’
Koltuğu arkaya doğru çekip alanını genişletiyor sonra dalıp gidiyor aslında hiç sevmediğini söylediği Ankara’ya doğru, Bizim Tepemizden…
Saatlerce o anlatıyor; ben dinliyorum, şımarıyorum.
Gecenin sonunda sarılıyorum ona sıkıca.
‘Gitme buradan desem de gideceksin ama yüreğimden hiç gitme tamam mı’ diyorum.
‘Ben o yüreğe gitmek için girmedim hanımefendi!’diyor sarılırken ‘sen benim huzurmsun, neşemsin,dostumsun! Ne gitmesiymiş!’
Biliyorum gitmeyeceğini…
Biliyorum vefanı…
