Sen Nehri
geceyi lapa lapa böldüler sevdiğim
derinliğinde yansıttılar ölümün renkli elbisesini
yazmamalı insan ağrırken dişleri
yazmamalı düşerken gözlük burnun güncesinden
oysa eski zamanların lirik tanrıları
aşkı kutsal sayarken
Mısır’da piramitleri yapıyorduk biz
bir şişe bira ve bir dilim ekmek için
ama sen, Sen nehrine bakarak yalanlar söylüyordun bana
oltanın ucundaki balığın sana anlattığı acıklı öyküye dayanamayıp
özgürlüğe buluyordun levrekvari düşlerini
karpuzların hasat mevsimiydi
güneydeydim
yerkürenin en hüzünlü bitki örtüsünde
salyangozların yalnızlığı emdiği bir coğrafi bilinmezlikte
kurabiyeler yaparken gecikmiş ikindiye
televizyonların cinayet sahnelerinde koşuşuyordun odadan odaya
ağlamak bir kulis hatasıydı
gözyaşların dağılıyordu
ne zaman gülsen
gözyaşın kanadı kanayacak gibi oluyordu
ağladığında alfabelerim eksik kalıyordu hep
sabah içilen likörün akşama ne nanesi kalıyordu ne de muzu
Afrika’da tırnaklarını yiyerek yaşayan bir kabileydim gözlerinde
hüzünlü bir şiirin dörtlüğünde asmıştım kendimi
dağ köylerine acımtırak bir sis çökmüştü
sokakların arasında
yeşeren küfürlerin gençliğine kusarken gölgen
köşe başındaki köşk utancından yakıyordu kendini
bir intiharın beklendiği saatlerde
kaldırımların sızladığı duyulurdu
şehrin ortasından süzülen ırmak
aylarca kırmızı akardı
keserdi bileklerini terk edilen kentler
kutsal kitapların en bilindik ayeti olurdu bu
ve bütün ölüler akranlarını öperdi
odanın ortasında incecik dolaşan bu kan
eski aşkların kırıklığından
kime sorsalar
lapa lapa bölünür gece diyecekti
kime sorsan
kalarak gitmenin ziftini dökecekti fincanına
sen halâ Sen nehrinin
yanılgısında boğuyorsun sözlerimi
dudağımdaki Afrika’ya anlatırken
yenmiş bir aşkın kangrenli etlerini
