Öyle güzel bir adamdı ki babam
keskin bakışı incecik gülüşüyle
gür sesi sıcacık yüreğiyle
sevgiyi, emeği,kardeşliği öğreten
Yaşamak ve yaşatmak adına
gürül gürül dağarcığını
bereket dolu azığını keyifle paylaşan
gözü tok, gönlü bol
adam gibi adamdı babam
Biz en şatafatlı duygularımızı yaşarken
O, elemini kederini
özlemini sevincini
can kafesinde dört güvercinini
gül yapraklı güncesine dizeleyip
“Ölüm yok ayrılık var yeryüzünde
Cennet altında Cehennem üstünde
ki herkes bilmez göğün mavisini, toprağın gizemini
düşünmez an gelince vuslata ereceğini
BEN göçerim ARTIK”
diye giz dökmüş
acı-soğuk sağır-ıssız gecesinde
Yıl 2003 Aralık’ın 2’si
gece suskunluğuna gömülürken
dostlarının azaldığı bu kentin göklerinde
zannetti ki çocukluğu karşısında ışımaktaydı
zannetti ki sevdikleri ellerine çiçek tutuşturmaktaydı
işte bu yüzden bahar gibi gülümsüyordu sehere
biz çaresizliğin içinde çığlık çığlığa ağlarken
gök çatı yıldız kaydırmış yer altında beklemekteydi
Babam
can parçam
ansızın durunca zaman
damlattığın acıdan
çoğalttığım ağıta
aralıklarla geçerken
ağrılı düşler tutsa da usumu yeniden
senin öğretilerinden
biliyorum ki ben
vuslata erer beklemeyi bilen
demet duyuler
