Hayat Sen Varken Güzel Sevgilim...
Hiç acı çekmeden yaşamak gibi saçma sapan isteği olan bir adam değildim senden önce. Ama öyle acılar yaşadım ki: Senin sevgin sayesinde ben mutluluk nedir unutur oldum. Bu yüzdendir hep mutluluk isteyişi gözlerimin ve mutluluk yollarına hasret kalışı ayak bileklerimin. İşin kötü yanı artık isteyemiyorum sadece mutluluk. Biliyorum ki seni sevmekten vazgeçmeden bu olmayacak hiç bir zaman. Zaten hayat ve sen başlı başına iki yüksünüz benim için. En az hayat kadar yaşamak kadar ağır seni sevmek. İkisinden birinden vazgeçmek gerekiyor; her zaman olmasa da arada sırada mutlu olmak adına…
Yaşamdan vazgeçmek ölmeyi gerektiriyor anlamsızca ama ben daha o kadar sıkılmadım oyuncaklarımdan. Ölmek istemem benden çok daha kötü durumdaki insanlara yaptığım en büyük haksızlık olur. Senden vazgeçmekse ölümden beter bir şey gibi geliyor bana. Eğer ki geri dönüşü olunacağını bilsem denerdim seni unutmayı, ama dedim ya yaşamak gibi bir şeysin sen benim için. Sanki bir anlık unutsam seni ben bir ömür boyu geri dönüşü yok öleceğim. Kim bilir belki bu ölümüm; diğer ölümlerimden bile daha keyifli gelecek bu anlamsız yaşayışıma
