Beni sensiz bıraktın bu gün…
Beni sensiz bıraktın bu gün…
Yoksun…
Yoksun sevdiğim.
Kanadı mı kırıldı haber kuşlarının?
Bilinmedik türküler söylüyorlardı
Kanatlarında mavisiyle gökyüzünün…
Yokluğunun acısıyla aralanmış yüreği ğöğün
Ağlıyordu
Ağlıyordum Sevdiğim…
Yollara vurdum kendimi
Durgun zamanlar arası seyr’ederken düşlerim.
Kırdım…
Duvarlarda yokluğunu yansıtan aynayı
Mevsimin son yağmuru olsun yağan gözlerimden
Son damlaları olsun istedim
Yureğimden süzülen…
Artık
Ağlamak istemiyorum.
İstemiyorum Sevdiğim.
Sensizliğin resmi gibi asılı duvarlarda zaman
İlerlemeden
Her saniye…
Her dakika…
Her saat, yokluğunu söyleyen…
Kapattım ellerimi zamanın dudaklarına
“Ayrılıktan söz etme sus! …sus “ dedim.
“Sus “ dedim zamana, Sevdiğim…
Sessiz bir çığlığa uzanırken gece
Kalın perdeler çektim gözlerime.
Aramıza aldık geceyi…yokluğunla,
Söyleştik…
Söyleştik, dilsizce….
Beni sensiz bıraktın bu gün…
Yoksun Sevdiğim…
Yoksun…
Sıkışıyorum duvarlar arasına
Dar geliyor sensiz bu dünya.
Neden…?
Neden anlamıyorsun ki hala?
Yokum…
Yokum işte! …
Senin olmadiğın sevdalarda…
Leyla Işık
