bu tarzı çok iyi çalan bazı abiler de benimsemiş ama ben çok beğenemiyorum açıkçası. çünkü hem felsefesi açısından metal müziğin atmosferinden iyice uzaklaşmış bir tür hem de çok sınırlı bir kesime hitap ediyor. bazıları sadece sert abi tavırlarıyla aşırı güçlü vokaller, abartılı twin kick kombinasyonları ve saçma sapan tonlar yüzünden hiçbirşeyin anlaşılmadığı speed picking rifleriyle pogo gençliğine hitap eden müzikler icra ederken bazıları da daha yumuşak takılıp şarkıyla uyuşmayan ve kafa yoran temiz vokalli bölümler ve ani iniş çıkışlarla daha iyimser müzikler yapıyorlar. bu türü, bu müziğin gelişmesi açısından bir aşama olarak görmüyorum, bunlar bana kalırsa denedikleri türün uç noktaları. çünkü bu müziğe yeni birşey katmıyorlar, piyasaya hitap ediyorlar. sadece geçmişin tekniklerini daha modern kayıt imkanlarıyla uyguluyorlar. gerçekten çok iyi çalan gruplar olmasına rağmen bu geçici bir modadır bence. yine de teknik olarak kendini geliştirmiş, enstrümanlara hakim ve eskileri aratmayan grupların albümleri olarak trivium'un ''ember to inferno'' ve ''ascendancy'', lamb of god'ın ''ashes of the wake'', machine head'ın ''the blackening'' albümlerini öneririm.