Fotoğrafçılık Görüntüleri bir aygıt aracılığıyla ışığa duyarlı malzemeler üzerine kaydetmeye dayanır. Fotoğrafı çekilecek konudan yansıyan ışık ışınları fotoğraf makinesinin içindeki filmin üzerine düşer. Filmin ışık alan yüzeyini kaplayan ışığa duyarlı katmanın içerdiği kimyasal maddeler ışık gördüğünde değişikliğe uğrar.
Renkli kumaşların renginin solması, domatesin olgunlaşarak kırmızılaşması, insan derisinin güneşte koyulaşması ışıktan kaynaklanan değişikliklerin en bilinen örnekleridir. Ama, fotoğraf filminin üzerindeki kimyasal maddelerin ışıktan etkilenmesi çok daha kısa sürede gerçekleşir ve kalıcıdır. Fotoğraf çekmek için gerekli araç ve gereçlerin başında gelen fotoğraf makinesinin temeli olan karanlık kutu (camera obscura) 11. yüzyıl ile 16. yüzyıl arasında geliştirilmişti ve çoğunlukla ressamlarca bir yardımcı araç olarak kullanılırdı. Ama fotoğrafçılık 19. yüzyılın başlarında Fransız fizikçi Joseph Nicephre Niepce ile başlar. Niepce 1826'da, kimyasal işlemler yoluyla kalıcı bir görüntü elde eden ilk kişi oldu. 1835'te Fransa'da Louis-Jacques Mande Daguerre kalıcı görüntünün daha kısa sürede elde edilebileceği, daguerreotype adı verilen yöntemi geliştirdi. 1840'ta ise İngiliz William Henry Fox Talbot duyarlı kâğıt üzerine kaydedilen "gizli" görüntüyü daha sonraki banyo işlemleri ile görünür hale getirmeyi başardı. Talbot'un kalotip (Yunanca'da "güzel resim") adını verdiği bu yöntem ile İngiliz mucit Frederick Scott Archer'in 185l'de bulduğu ve cam negatiflerin yapılmasına olanak sağlayan kollodyum yöntemi modern fotoğrafçılığın temelleri olarak kabul edilir. "Bir odaya benzeyen karanlık kutu {camera obscura) büyük ölçüde ressamlar tarafından kullanılıyordu. 1671'de yapılmış bu oymabaskıda, ressamın duvardaki mercekten giren ışığın karşı duvarda oluşturduğu görüntüyü çizmesi gösteriliyor."
Kaynak: MsXLabs.org & Temel Britannica
