BEETHOVEN’İN ÇELLO SONATLARI
Beethoven’in ilk kez 1795’te halk önüne çıktığında parlak bir piyanist olarak tanınmaya başlamıştı. Oda müziği, piyano parçaları yanı sıra bugün 2. konçerto olarak bilinen, aslında ilk yazılan konçertosuyla o yıllarda kendini besteci olarak da kanıtlamaktaydı. Yaşamı boyunca bestelediği beş çello sonatından ilk ikisini 1797’de 27 yaşındayken yazdı. Bunların yapısı bestecinin diğer ortamlar için yazdığı o zamanki sonatlarından çok farklıdır: Adagio girişten sonra geleneksel sonat formunda bir Allegro gelir ve bir Rondo’yla sona erer. Bunlardan oniki yıl sonra bestelediği (op.69) La Majör üçüncü sonatında ve 45 yaşında bestelediği (op.102) son iki çello sonatından dördüncüde aynı yapı geçerlidir. Bir tek son çello sonatı olan op.102, no.5, diğerlerinden farklı olarak gelişkin bir ağır bölüme sahiptir.
Bestecinin 1798’de başlayıp 1802’den sonra iyice ağırlaşan sağırlığı bir süre krizler yaratmış, kendi içi dünyasına kapanmasına, çevreyle ilişkisini kesmesine yol açmıştır. 1803-1826 arasındaki yıllar onun en verimli dönemidir. Artık sağırlığını kabullenip, yazgısına kahramanca karşı koyabilmek peşindedir. Etkileyici bir anlatım dili, dramatik bir karakter oluşturmuştur. Eroika ile başlayan senfoniler zinciri sekizinci senfoninin sonuna dek bu dönemin içinde yer alır. Keman konçertosu, orkestra uvertürleri, Fidelio operası, dört piyano konçertosu, nice kuvarteti, keman ve piyano sonatı, bu dönemin başlıca ürünleridir.
Op.69, La Majör No.3 Çello ve Piyano Sonatı, 1809’da, Pastrol Senfoni ve ‘İmparator’ başlıklı piyano konçertosuyla aynı günler içinde bestelenmiştir. 
