Gönlüm...
Tam yakalamışken geceyi gün,
Kimsesiz gönlüm bir ("O") şiir(i) okur.
Tam "O" anda, bir coşar bir durulur.
Çaresizdir zamansız gidişlere,
Koşar durur kayıp mutlulukların peşinde.
Birden deli bir yağmur oluverir,
İznini şimşekleriyle alır, acıtarak çıkar gider,
Arar yitik sevdalarını tüm zamanlarda.
Sorar bulamadıkça, terk edilmiş ruhlara.
Ruhlar anlatırlar ağlamakla, isyankârca birazda.
Oturup ağlar her yaşanılmışa.
Utana sıkıla geri döner, sessizlikten yana.
Sessizliği hasretten yana,
Hasreti de cevabını bulamadığı birçok soruya aslında.
Dinle ey gönlüm;
Hangi sevda sürüp gitmiş sonsuza.
"O" kışlar hep kalmaz bağrında.
Boynun eğme asla, bu halin suç sayma.
Kendini sakın sahipsiz sanma.
Mevsimlerin bir tanesi bahar mutlaka.
Mustafa Cırık
