Bütün dünyada en çok yetiştirilen meyve ağacıdır. Gülgiller familyasının Malus cinsini oluşturan bu ağaçların ılıman yöreler­de kendiliğinden yetişen 25 kadar türü ve insan eliyle geliştirilmiş binlerce çeşidi vardır. Bu çeşitlerden çoğunun atası, Kafkas Dağları' nin eteklerinde ve Türkistan'da bugün bile büyük koruluklar oluşturan yabani bodur elmadır (Maluspumila). Türkiye'nin kuzeyin­de de tek tük yabani elma ağaçlarına rast­lanır.

Tarih öncesi yerleşmelerdeki buluntulardan anlaşıldığı kadarıyla, insanlar en az 8.000 yıl önce yabani elma ağaçlarının meyvelerini toplamaya başlamış ve gene İsa'dan önceki çağlarda elma tarımına geçmiştir. Türler arası çaprazlamayla üretilen ve tatlı ya da ekşi, kırmızı, sarı ya da yeşil meyve veren çeşitlerin çoğu Avrupa ve Amerika kökenlidir. Ülke­mizde en çok Amasya elması, ferik elma gibi yerli çeşitler ile golden ve starking gibi ilk kez ABD'de üretilmiş çeşitler sevilerek yenir. Dünya üretiminde ilk sıralarda yer alan Tür­kiye'nin en çok elma yetiştiren illeri Antalya, Isparta, Niğde, Konya, Kastamonu ve Gü­müşhane'dir.

Elmanın yediğimiz etli, sulu ve tatlı bölümü botanik açısından gerçek bir "meyve" değil, meyveyi saran dokuların etlenmesiyle oluşmuş bir yalancı meyvedir. Gerçek meyve, "eşe­lek" denen ve tohumlan (çekirdekleri) barın­dıran ortadaki sertçe zarlı, yenmeyen bölüm­dür. Elma, kendine özgü hoş kokusu ve tadıyla hem lezzetli, hem de çok yararlı bir meyvedir. Şeker, bitkisel proteinler, çeşitli mineral tuzları ile A ve C vitaminleri içerir. Daha çok taze olarak yenen meyvelerden ayrıca reçel, marmelat, jöle, hoşaf, kompos­to, elma suyu, sirke ve şarap yapılır.

Elma Yetiştiriciliği
Elma yetiştirmek bilgi ve beceri gerektiren bir iştir. Elma ağacını meyvenin çekirdeğinden de yetiştirebilirsiniz; ama yetişecek fidanın, çekirdeğini aldığınız elma ile aynı nitelikte meyveyi vereceği kesin değildir. İstenen çeşit­ten bir ağaç üretebilmek için en güvenilir yol, seçilen anaçtan bir dal ya da tomurcuğu yaşlı bir elma ağacının gövdesine aşılamaktır
Elma ağaçlarının büyüklüğü ve biçimi çeşit­ten çeşide çok değişir.
Yarım hektarlık (5.000 m2) bir alanda bazı çeşitlerden ancak 50 ağaç, bazılarından 2.000 tane yetiştirilebilir. Bir elma bahçesinden iyi verim alabilmek için toprağı gübrelemek, ağaçları yılda iki kez
(kışın ve yazın) budamak ve meyveleri iyice büyümeden önce seyreltmek gerekir. Elma ağacına ve meyvesine zarar veren pek çok hastalık ve zararlı böcek vardır. Tırtıllar ağacın yapraklarını yer, bitkibitleri köklerine ve dallarına saldırır, elma iç kurdu da meyve­nin içini oyar. Bu yüzden bahçelerin yılda birkaç kez ilaçlanmasında yarar vardır.
Elle hafifçe tutulduğunda sapından kolayca ayrılan meyveler olgunlaşmış ve toplanmaya hazır demektir. Elmaları özenle toplamak gerekir; çünkü en küçük bir bere meyvenin çabucak bozulmasına yol açar. Kışa saklana­cak elmaları serince bir bodrumda yere yay­mak en uygunudur. Gene de, saklanan mey­veler haftada ya da 15 günde bir gözden geçi­rilip çürümeye başlayanlar ayıklanmazsa kısa sürede bütün elmalar çürüyebilir.

Süs Elmaları
Meyvesi için yetiştirilen elma ağaçlarıyla aynı cinsten olan bazı kısa boylu elma ağaçlarına süs elması ya da çiçek elması denir. ÇünküAvrupa, Asya ve Kuzey Amerika'daki koru­luklarda kendiliğinden yetişen bu küçük, ya­bani ağaçlar meyvelerinin tadından çok, güzel görünümüyle tanınır. İlkbaharda pembe-beyaz çiçeklerle donandığında çok çarpıcı görü­nümü olan bu ağaçlar sonbaharda da altın sarısı yaprakların arasına serpiştirilmiş küçük kırmızı meyveleriyle başka bir güzelliğe bürü­nür. Dünyanın birçok yerinde bahçeleri süsle­mek için yetiştirilen bu ağaçların en güzel türleri Japon çiçek elması (Malus floribunda), Çin çiçek elması (Malus spectabilis) ve Ame­rika kökenli Oregon çiçek elmasıdır (Malus diversifolia).