MAKAS, keskin kenarları karşılıklı gelecek biçimde bir araya getirilmiş iki bıçaktan olu­şan ve saplarına bastırılarak bıçak ağızlarının birbirine değdirilmesi yoluyla çalıştırılan kesi­ci, metal bir aygıttır. Makaslarda genellikle, kesici ağzın bitip sapın başladığı noktadaki bir pim ya da vida, makası oluşturan iki bıçağı birleştirir. Pimin bir yanında kalan bölüme makasın sapı, öbür yanındaki bölüme maka­sın ağzı denir. İki sap birbirine yaklaştırıldığı zaman, keskin ağızlar ortadaki pimin çevre­sinde dönerek bir araya gelir (makas kapanır) ve aralarında bulunan şeyi keser. Saplar birbirinden uzaklaştırılınca da pimin çevresin­de dönen bıçaklar birbirinden ayrılır (makas açılır). Makası oluşturan iki bıçağın C biçi­minde bir yayla, saplarından birleştirilmesiyle yapılan makaslar da vardır.

İlk kez Tunç Çağı'nda yapılan yaylı makas­lar Avrupa'da ortaçağ sonuna kadar kullanıl­mıştır. Romalılar ve Eski Çinliler ise tunç ya da demirden yapılmış, pimli makaslar kullan­mıştır. Pimli makasların Avrupa'da yaygın olarak kullanılması Robert Hinchcliffe'in 1761'de İngiltere'nin Sheffield kentinde dök­me çelikten makas üretmesiyle başlamıştır.

En iyi makas, kızıl kor sıcaklığındaki yük­sek karbonlu çelikten yapılır; ama soğuk dövme çelikten de iyi makas yapılabilir. Cerrah makası paslanmaz çelikten yapılır. Makasın sapı ve ağzı genellikle tek parçadır. Makasın ağzını oluşturan bıçaklar birbirine yalnızca kesici kenarları boyunca ve pimin takılı olduğu noktada değecek biçimde hafifçe eğri olarak yapılır.

Metalleri kesmek için, çalı ya da ağaçlan budamak için uzun saplı özel makaslar gelişti­rilmiştir.