Öz’e Özge Bir Son Mektup Düşmene izin verdiğim çukurda,
artık bir harf yok sana ait.
Ruhumda açtığın yaraların
nasıl olduğunu sormak için bile
çok geç kaldın...
Oysa tüm zamanlarının arasında
yolcukları erteleyip
kısa bir cümlen yeterdi
yılların acısını silmeye.
Artık çalınmaya müsait bir ruhun var
Bedenimden ve sana verdiklerimden çok uzakta duran
Çünkü bu defa ben gidiyorum...
Karalamaya çalışsam kelimeleri bir kez daha, kar etmiyor içimdeki denizlere bitmeyen yolculuğum. Sokak başlarındaki merakım oluyorsun. Yürümem gereken mesafelerim. Yollar geçiyorum üzerinde kanayan cesetlerin olduğu. Zamanı öldürüyorum kimsesizliğime çıksın diye bütün saat başları. Sesindeki suretim ben, sessizliğim örterken geçip giden ayları. Acındaki kadınım ben, boğuştuğun anıların satır aralarında kanayan. Nerde bir damla görsem, alıp kendimi düşesim geliyor göz bebeklerinden. O kadar uzağım ki tarihin gösterdiklerine. Bu defa böyle olsun. Bu defa anımsadıklarım yol göstermesin.
