Doğum Günün, Kutlu Olsun Bebeğim.
Bilirsin ne çok severim Ahmet Arif’i... Ve o’nun şaşılası güzel dizelerini...
“Seni, anlatabilmek seni / İyi çocuklara, kahramanlara” diye başlayan, tüm zamanların en mahsun, en umutlu, en lirik ve en ‘yok-sun’ şiirini...
Oysa bugün ben, yokluğunda, kötü çocuklara, anti-kahramanlara anlatıyorum seni...
Buddist bir öğretiydin sen bende... Salt varlığım yerine konup, çılgın bir aşkla arzulanan. Acıyla yoğruldum ben sende... Istırapla. Var olmak ya da sensiz olmaktı yolun sonu...
Yolun sonu, yokluğun.
Nirvana uzak... Nirvana’nın elleri nasırlı, kocaman.
Ama senin ellerin bebek, senin ellerin küçücük... Yüreğin kocaman.
Sen de Aragon’un aradığı mutlu aşk, sen de Can Baba’nın ‘soyunduğu dünya’ vardı...
Oysa ben sadece, seni ‘giyinmek’ istedim... Seni, oyun bahçeme hapsetmek istedim.
Romantik bir asi, bireyci bir sosyalist olarak!
Sen özgürlüğümdün benim, ben seni bukağım saydım.
Kanatlarımı göremeyecek kadar kör, gökyüzünün gördüğüm kadar olmadığını anlamayacak kadar sağırdım...
Evrik bir aşktı yaşadığımız; lunaparkımdaki dönme dolap:
Her başlangıç bir son... Her son, yeni bir başlangıçtı. Evirilip durduk öylece... Günler, aylar ve hatta yıllar hiç direnmedi bize.
Direnmedim kendime.. Direndim sana..
Bugün senin doğum günün..
Varlığında hiç aklıma gelmeyen bir şey yaptım bugün... Seni ışığa tuttum. Eperin aşkla, sadakatle, inatla örülüydü... Orada yazıyordu, şimdi gördüm:
Aşık olmak, ayak diremekti hayatın sıradanlığına... Sınırsız, sığasız yaşamaktı; tutkuyla bağlanmaktı yaşama; bütün pamuk ipliklerini çöpe atmaktı.
Önceden okuyamadım Bebek! Kördüm... Sağırdım.
Düşün ki utandığında yanaklarına düşen o bergamodî rengi, gülünce yüzünde açan gül kızılı yediverenleri bile şimdi şimdi görüyorum...
Yalnızlığımın ağısı, acılarımın baldıranı, imkânsız aşkım... Bebeğim.
Sen büyük aşkların kadını, ben entipüften hayatların adamı..
Olamazdık... Olmadı!
Hasretinden prangalar eskiyor...
Doğum günün, kutlu olsun Bebeğim.
