Onlar Hep Sonbaharda Kaldılar
çiçekler baharla cilveleşiyor
tozlarını savura savura...
kuşlar yuvalarını örüyor
telaşlı merhaba şarkılarıyla...
gökyüzü geçmişin kirini temizliyor
ve yeni bir sayfa açıyor
yıldızlarla dolsun diye...
deniz öfkesini terkediyor
balıklar güneşle buluşmakta...
ama çocuklar yine sokakta
kimsesiz ve aç
kaybolmuşlar birer birer
onlar hep sonbaharda kaldılar...
dökülen yaprakları sokaklarda
savruldu gitti tozlu yollarda...
bir tek sana gelmedi bahar
sana diyorum
İNSAN!
çocuklarını bıraktın sonbaharda
şiddetli rüzgârlarda...
kimine yıldırım oldun yaktın
kimine kuraklık oldun
aç bıraktın
kiminin babasının ekmeğini çaldın
kiminin anasının altınını, tütününü....
onlar hep sonbaharda kaldılar...
senden başka
evreni soluyan ne varsa
taş, toprak da,
yer ve gök de
hepsi birleşti
sevgiyle selamladı dünyayı
ya sen
İNSAN!
neden bu armoniyi bozdun
ne istedin çocuklarından...
onlar hep sonbaharda kaldılar...
