DERTLENDIM GENE
Sabah güneşine yüklüyorum duygularımı
Boğazın sularında yıkıyorum kuşluk vakti
Yavaş yavaş siniyorum soğuk şehirlerine
Cam selama duruyor çaresiz pencerende
Sızıyorum evinin bütün odalarına
Ruhum ruhumu çağırıyordu yanına
Bir İstanbul kokusu odanı sarıyordu
Beni öpen güneş,seni de okşuyordu
Yüzünde goncalar açarken aheste aheste
Bir özlem bağdaş kuruyordu gönül köşene
Sıcacık sesin çınlatırken yasa duran odamı
Şiire dönüşmüş halde bulurum sevdalarımı
Gün boyu misafir kalırken güneşteki parçam
Beni hayata bağlar seninle hayaller kurmam
Kokumu kokunla aşla geceyle bana gönder
Buz kesen gönül evimi Gülüzarlara dönder
Samimi ise eğer güneşi okşamaların
Duygularıma değmiş olmalı parmakların
Öpmüşsün gözlerinle dudak izlerin düşmüş
Öyle öpüşmüşsün ki güneş yüzüne gülmüş
Busenle göz gözeyim İstanbul semalarında
Uzanıp öpeceğim güneş'i durdurun dünya'yı.”
Alıntı
