BELKİ BİR GÜN..
Çirkin çiçeklerle dolu
Katil bahçelerinde dolaştım
Dalgındım
Bıçak sırtı yaşamalarım, penceresizliğim
Ve öksüz düşlerim vardı ceplerimde
Uğultusuzluğumu özlemiştim
Hala bir ceylan ağlıyor içimde
Hiç yoktan vurulan…
Senin şehirlerin uyurken
Benim gözlerimi bıçakladılar
Kör bir balıkçıyım şimdi
Denizlere sarılıyorum
Hiç görmediğim vapurlara el sallıyorum
Rüyalarımda yaşlanmıyor…
Kaybolan eylül gemilerimi
Sonbahar sesiyle çağırsan gelir mi
Ah vurulası yüreğim
Süpüremedin kapından yalnızlığı
Örselenmiş, paslı yüreğim…
Ellerim yumuk, orman karanlıkları omuzlarımda
Ve ardından ağlayan ezgisiz türkülerdi gözlerin
Senin gözlerinin pusuna saklandım,
Senden kalan bu yıkıntılar arasında ..
Yıkık kentler konuşmaz bilirim
Cam kırıkları ve kırık dallar var
İncinen yüreğimin yaralarında
Ne bilir misin?
Güller hiç uyanmaz bu vadide
Gözlerin düşer aklıma
An gelir şavkın vurur yüzüme
O zaman vakit ölüm olur
Dudağımda
Kaçsam yakama yapışır gözlerin…
Yılları ve yolları
Ödünç aldım
Yastığımdaki çukura dolan korkulu geceden
Düş düşkünü çocukluğumu
Çalmış namlı sevdalılar
Üstüne üstlük sensizim
Yani gölgesiz dolaşıyorum
Artık intiharlarda öldürmez beni
Yüreğimde konaklayan hüzünler
Senden gelir…
Ama sen yine de biriktir gözyaşlarını
Belki bir gün
Tutuşturur seni bensizlik
Belki bir gün sen de bana ağlarsın…
Alıntı
