Çok Karanlık
Çok karanlık,çok çok korkunç. Gözlerinin mavisi bile belli değil. Güvenebileceğim kimse yok! Duygular da yok! Nefes de yok! Kapalı kapılar ardına hapsedilmiş düşüncelerle yaşıyorum yada yaşıyoruz yoksa yarışıyor muyuz?El yordamıyla etrafı yokluyorum,ama bulabildiğim tek şey soğuk duvarlar ve soğuk bedenler. Tek gördüğüm ise nefesimin dönüştüğü buhar ve çooook uzaklarda ruhumda yanan ateşin kıvılcımları..
Bana seslendiğini duyuyorum. Sanki çığlık atıyor,bir an önce bu aşk denilen zindandan çıkmak istediğimin farkında. Ölü bedenlere değmeden yürümeye çabalıyorum. Çok iğrenç bir koku var,kararmış ruhların duvarlardan akan şehvet adlı asitle tepkimeye girmesinden ortaya çıkan bu koku midemi bulandırıyor. Giysilerim kirli. Yüzümün halini merak ediyorum. Korkmuş,saç baş dağınık,yorgun. Belki de tüm insanlığı ben temsil ediyorum..
Birkaç adım ötede,onu buluyorum,gözleri fosforluymuş gibi mavi mavi ışıldıyor. Siyahlıkların krallığında,nefret denilen tahtında oturuyor. Taht gibi görünüyor,sanki çok yüksek. Daha da yaklaşınca kollarının bağlı olduğunu,bırakıp gidemediğini,yapabildiği tek şeyin şarkı söylemek olduğunu anlıyorum.. Yavaşça çözüyorum ipleri,onu tutup kaldırıyorum. Çaresiz bedeni bana dayanmasa yıkılıp kalacak. Hafif uzun dalgalı sacları ıslanmış,alnına yapışmış. Zorlukla nefes alıyor. Bir an gözlerini kaldırıp bana bakıyor,”Neden?” diyor. Aslında haklı,kendimi kurtaramazken neden tanımadığım,güçsüz bir adama yardım ediyorum? “Sadece yalnız kalma korkusundan” diyorum. Derin bir nefes alıyor,hiç
bir şey demiyor. Ölüp gidecek,korkuyorum....
