Ben, seni; adını bilmeden sevdim can
Ben seni, yaşını bilmeden,
gözünü-kaşını bilmeden sevdim.
Ben seni, sesini duymadan sevdim...
Ve duymadan nefesini.
Ben seni adını bilmeden sevdim...
Ama; sevdim!.. Üşüyüşünü sevdim...
“Gel, ısıt can” deyişini!..
Bekleyişini sevdim can ,
bilerek gelmeyeceğimi...
Ben seni, can adını bilmeden sevdim.
İsimler koydum sana; can,canim,koca adam,Bitanem
Seni, adını bilmeden sevince öğrendim;
Seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem... .
..Sevdim işte CANNNNN! Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim...
Ben seni, sesini duymadan sevdim.
Ve hatta öğrenmeye korkarken,
bilmeye kıyamazken seni...
...Seni sevdim.....
Seni sevdim....
Ve hâlâ bilmiyorum,CAN gözlerin ne renk?..
Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!..
Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden...
Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden... .
..Seni bilmeden sevdim....
Seni, “bilmeden” sevdim!
Senin olmadığın ve benim olmadığım
bir sokaktaki köşebaşında CAN çarpıştı duygularımız!
Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler...
Sen yoktun orda ve ben de yoktum;
Ama sevda vardı! Bizim masalimiz vardi...
Ve, ben; seni adını bilmeden sevdim
