Gecenin sessizliğine gömülü umut… Seni mi sevmeliyim sensizliği mi, bilemiyorum. Beynimin içinde dönüp duran sorulara yanıtı kimde, bulamıyorum. Sevdiğim ölüyorum…
Ve sen, uzakta, öyle umursamaz şekilde durdukça ölümümü hızlandırıyorsun. Neden böyle olduk?
Aşka ömür biçilmez demiştik oysa… Biz oldukça aşkımızda yaşayacaktı, söz vermiştik. Şimdi ben buradayım, aşkı yine aynı tutkuyla yaşamaktayım. Ya sen? Hangi gecenin içindesin? Yoksa aynı zamanı yaşıyor muyuz seninle? Bizi birbirimizden ayıran her neyse, dağıtma, yok etme gücümüz kalmadı mı?
Ah sevdiğim, seni özlemekle tüketirken günlerimi ben, ben olmaktan çıkıyorum. Başka bir şeyim artık, başka bir varlık. İradesi olmayan, kontrol nedir bilmeyen, hayattaki güzellikleri görmeyen, nefes alıp vermekten başka hiçbir şey yapmak istemeyen bir varlık. Böyle olmak istemiyorum aslında ama nereye tutunup da kalkacağım, kimden destek alacağım bilmiyorum.
Sen varken böyle değildim ben. Karşılaştığım her güçlükle mücadele etme gücüm vardı ama artık yoksun …Evet yoksun işte bende hiçbir güçlükle mücadele edemiyorum.Elimde olsa zamanı geriye alır ve her şeyi yeniden yaşardım seninle…
Farkında değilsin ama her gün binlerce defa öldürüyorsun beni… Nerdesin kiminlesin hiç bilmiyorum her gece bunları düşünerek yatmak istemiyorum, en azından yaşadığını bileyim daha fazla öldürme beni…
