BENİM GÜZEL KARANFİLİM
O OKADAR CANLI VE İNANILMAZ GÜZELDİKİ....YAPRAKLARINA DOKUNDUĞUMDA ELLERİME KIRMIZILARI BULAŞACAK SANIRDIM....O İLK BAHARDA TANIŞTIĞIMDA HENÜZ ERGENDİ DAHA....KOKUSU BALKONUMUZDAN SOKAĞA YAYILIYORDU VE BEN ONU ARKADAŞLARIMLA PAYLAŞMANIN GURURUNU YAŞIYORDUM...”BAKIN BU BENİM KARANFİLİM...NE GÜZEL VE ALIMLI DEĞİL Mİ....LÜTFEN ELLEMEYİN VE KOKLAMAYIN ARKADAŞLAR...ÇOK HASAS VE KIRILGANDIR”...
ANNEM SABAHLARI ONUNLA KONUŞURKEN BEN SEVGİLİ ARKADAŞIM KARANFİLİN YANINDA
HER SABAHKİ YERİMİ ALIR VE ONU DİKKATLİCE VE HATTA BİRAZ DA KISKANARAK DİNLERDİM...
O AKŞAM YATTIĞIMDA ANNEM HER ZAMAN Kİ GİBİ YATAĞIMIN BAŞUCUNA GELİP SAÇLARIMI OKŞADI VE BANA :
“SEVGİLİ KARANFİLİM NE GÜZEL KOKUYORSUN ..NE KADAR GÜZEL VE MASUMSUN...SENİ ÇOK SEVİYORUM” DEDİ...
MUTLULUKTAN BİR YAZ GÜNEŞİ KEDİSİ GİBİ GERİNDİĞİMİ ANIMSIYORUM ANNEM BENİ EN AZ KARANFİLİ KADAR SEVİYORDU...
BİR ZAMAN SONRA BALKONDAKİ KARANFİLİMİ BİRAZ SOLMUŞ GÖRÜNCE TELAŞLANDIM...
KOŞARAK ANNEMİN YANINA GİTTİM... DEDİMKİ : “ANNE “KARANFİLİN, YANİ KARANFİLİMİZ HASTALANMIŞ” BABAM “NE KARANLIĞI NE FİLİ YAHU BIRAK TA UYUYALIM” DİYE AZARLAMIŞTI BENİ...”.AMA BABA” DEDİM... “O ÖLÜYOR”...”YENİSİNİ ALIRIZ”... DEYİP SIRTINI DÖNMÜŞTÜ. ANNEMSE:” ÖLSÜN KIZIM, ÖLSÜN Kİ YENİDEN DOĞUP YEŞERSİN”... DEYİP UYUDU...
O SABAH, UYUYAMIYAN BİR BEN, BİR DE HASTA KIRMIZI KARANFİL ARKADAŞIM VARDI...
ŞİMDİ BÜYÜDÜM... BEN DE ANNEM VE BABAM GİBİ ÇOLUK ÇOCUĞA KARIŞTIM... RENGARENK BİR SÜRÜ KARANFİLLERİM VAR VE ARTIK BİLİYORUM Kİ BİR GÜN HEPSİ ÖLECEKLER YENİDEN DOĞUP YEŞERMEK İÇİN AMA BEN YİNE DE ONLARA HİÇ ÖLMEYECEKLERMİŞ GİBİ BAKIP SULUYORUM.
AYNI ANNEMİN BANA YAPTIĞI GİBİ…
