Yağmurda Unutulan Şarkı

Önce bir yağmur bir yağmur iki gözüm...
Önce ıpıslak iki kuş!
Sonra yıkılmış evrenler geçti vitrinlerden,
Sonra insanlar iki gözüm!
İnsanlar,
Kahrolmuş!...
Islak senaryolar üstüne ta iç boşluktan,
Boyut boyut yalnızlıklar ağıyordu...
Öksüz anılar üstüne iki gözüm!
Kırık ikindiler üstüne,
Kuşkulu bir yağmur yağıyordu...
İkişer üçer yitiriyordum seni kavşaklarda,
Yollar ayak bileklerime dolanıyordu hep,
Taş taş çöküyordu en kutsal yapılar...
Yüzler karanlıktı iki gözüm!
Düşünceler dar,
Bir geçit bulamıyordum sana,
Ellerim yordamlarını yitirmişti üstelik,
Hep yabancıydı çaldığım kapılar!...
Oysa ki, son çağrımdı bu ta can köşemden!
Oysa yürek yürek son yeşermemdi,
Çağ çağ, kanat kanat, sevgi, ışık, nur...
Ah sonra o yağmur iki gözüm!
Ah sonra o,
Yağmur!...
Şimdi,
En kırık vaktidir uzak inbatların...
Öykümüzün en yaralı yerinden,
Damlar yüreğime ılık bir sızı!
Sonra birden duyar gibi olurum,
Hoyrat yağmurlar altında,
Martı çığlıklarına karışıp giden
Çocuksu şarkımızı...

Nefes Al Da İstanbul Ağlamasın

bazen cümleler eksik kalır
kelimeler yetmez hislerimizi anlatmaya
şu an belki de öyle bir haldeyim...
sen şimdi gidiyorsun ya
yüzünü döken yalnızca ben değil
ben seni andıkça tüm şehir ağlayacak
arkandan kafamı çeviremiyor
göz ucuyla dahi bakamıyorum bu anlamsız gidişine
seni durdurmaya kimin gücü yeterdi
ya da hangi sözcük aklını çelerdi bilmiyorum
peki ya ben sensiz ne yaparım bu şehirde
nasıl alışırım bu gidişine
hadi alıştım diyelim
sensiz yaşlanmak sözü çok ağrıma gidiyor
hadi şimdi kırma beni
aç o öpülesi gözlerini
bağır çağır istersen küfret
ama ne olursun
nefes al
nefes al da istanbul ağlamasın...